Nie macie wrażenia, że w filmie próbowano dokonać rehabilitacji Nixona? Nie wiem, czy sprawiła to absolutnie genialna kreacja Langelli, czy był to umyślny zabieg scenarzystów, ale Frost przy Nixonie do samego końca wydawał się malutki i nawet jego pozorny ostateczny triumf zdławiła wcześniejsza wypowiedź prezydenta o chęci przyznania się do winy? Moim zdaniem, Nixon budził tu niezwykle ciepłe, ojcowskie niemal uczucia, przedstawiono go jako człowieka, który nagiął prawo, ale w celu obrony wyższych interesów (któż by tak nie postąpił?). Wszystko, co złe przerzucono natomiast na najbliższego doradcę prezydenta (Kevin Bacon stworzony do tej roli), przez co wydawało się, że Nixon był jedynie ofiarą, pionkiem w rękach jego przebiegłych poddanych. A jak Wy uważacie?