w trakcie seansu "Funny games U.S" miałem mieszane odczucia. przede wszystkim brakowało mi dialogów, wiele sekwencji wręcz prosiło się o uzupełnienie, zachowania domowników wydawały się być pozbawione logiki, z kolei niektóre sceny ciągnęły się nienaturalnie niczym przysłowie flaki z olejem. dopiero po obejrzeniu całości nasunęła mi się refleksja, że bynajmniej nie jest to film na który się psychicznie nastawia, ma on ukryte drugie dno...

"Funny games U.S" w reżyserii Hanekena to dzieło bardzo nieszablonowe. z początku wydaje się, że będziemy mieli do czynienia ze zwykłym thillerem o ciekawej fabule, jednak wraz z postępem akcji przeciętny widz zaczyna uświadamiać sobie, że coś jest nie w porządku, coś drażni. moim zdaniem przełomowe są sceny monologu bezpośrednio do widza i zabójstwa dziecka Farberów, które wprowadzają nas w stan dysonansu, sprawiają, że poczucie komfortu podczas oglądania zostaje zaburzone. ten film bowiem nie jest bajerancką rozrywką à la hollywood. sęk w tym, że właśnie siadamy z myślą o tym, by obejrzeć coś, co ma nam dać zastrzyk schematycznej rozrywki - psychopaci atakują, znęcają się nad bogu ducha winną rodziną, ale w końcu i tak wszystko kończy się szczęśliwie - dobro triumfuje, zło umiera. tutaj wcale tak nie jest - wspomniana scena zabójstwa dziecka dobitnie łamie konwencje do których przyzwyczajony jest typowy pożeracz popcornu, następne minuty jedynie pogłębiają całą farsę. ciekawy jest moment, w którym Ann bierze do rąk strzelbę i zabija Petera. wówczas aż chce się krzyknąć z radości - hura! wiwat dobro! ale to tylko ułuda, kolejna gierka. wszystko zostaje cofnięte, reżyser zdaje się przemawiać kpiącym tonem - a nie mówiłem! nie wszystko jest takie piękne. reżyser świetnie nam to zobrazował. świetny film, polecam przede wszystkim tym, którzy są skłonni do jakiejkolwiek refleksji. 8/10