Nieraz się tak właśnie zastanawiam, jak to jest, że opatrzymy jakiegoś gniota etykietką "kino ambitne" i całe rzesza kinomanów będzie cmokać i zachwycać się, jak to wspaniale było to obejrzeć. A jak jeszcze dorzucą do tego jakiś bzdetny zabieg stylistyczny, w stylu tego przewijania rzeczywistości na 10 min. przed końcem, tak, że można się katować jakimiś bzdurnymi interpretacjami, to uwielbienie dla takiego pozbawionego rzeczywistej treści obrazu wzrośnie jeszcze bardziej niepomiernie. Ta scena ma być oczywiście zakpieniem z widzów, którzy spodziewali się jednak jakiegoś happy endu. Bo dobre zakończenie nie przystoi przecież kinu ambitnemu, bo jest schematyczne i płytkie. Problem polega na tym, że tu również niemal od początku było wiadomo, że koniec będzie taki, jaki właśnie był. Czyli także schemat, tyle, że "ambitny".
A co autor chciał tym filmem powiedzieć? Doprawdy nie mam pojęcia. Jedyne co mi się nasuwa to właśnie zabawa formą, a to jednak za mało, by film był ciekawy. Oglądając ten obraz czułem zirytowanie. Problem polega na tym, że nie wierzę, aby w rzeczywistości znaleźli się tacy wielcy idioci, jak bohaterowie tego filmu. Grają jakieś nierealne role. Haneke ma przecież 4 dzieci, więc wie doskonale, że ludzie nie byliby w stanie zachowywać się tak biernie, jak bohaterowie, czy ich sąsiad na początku. Własnego życia z resztą też nie oddaliby tak biernie. Chyba, że to bajdurzenie morderców o równoległych rzeczywistościach ma wyjaśniać tę kwestię. Tak czy siak, to tylko zabawa formą, właśnie w sam raz na 3 punkty, za sprawną realizację.