Nie jest to typowe kino, niewiele widziałem filmów w tym klimacie. Teoretycznie niektóre fragmenty dramatu bardzo przewidywalne (sytuacja z samochodem na drodze, rożne gierki psychologiczne), jednak cały film trzyma w napięciu. Brutalnych scen, realnej przemocy nie ma wiele, najważniejszym czynnikiem jest strach, widz nie moze do końca przewidzieć czego spodziewać sie ze strony psychopatów.
W kilku komentarzach zostały poruszone kwestie sceny z pilotem i wielu przedłużanych scen, które były według mnie majstersztykiem. W momencie zastrzelenia jednego z oprawców widz zyskuje nadzieje, ze moze jednak bedzie jakis pozytywny zwrot akcji. Pozniej cała nadzieja wyparowuje, znowu zastąpiona przez strach.
Z kolei te wszystkie przedłużane sceny sprawiają, że widz snuje własne teorie, zastanawia ske jak to możliwe, ze oprawcy tak nagle sie ewakuowali, gdzie są, czy i kiedy znowu powrócą, a wiec potencjalnie nudne sceny w świetny sposob budują napięcie. Zabiegi ciekawe, ale do niewielu odbiorców trafią.
Jesli chodzi o aktorstwo, role psychopatów i Ann zagrane idealnie, z kolei ojciec rodziny miał przez większość czasu ten sam wyraz twarzy: połączenie zrezygnowania z rozpaczą. Wiem, ze oszczędna mimika to jeszcze nic złego, a jednak jego gra kompletnie mi nie podeszła.
Polecam każdemu, kto lubi zagrywki psychologiczne i trochę nietypowego rodzaju kina.