Przeraził mnie sposób w jaki zareagowali rodzice na śmierć swojego syna, gdzie reakcją był
właściwie brak reakcji. Chodzi mi o pierwsze minuty po tym zdarzeniu. Oglądając jakby na sucho tę
scenę, ale wyobrażając sobie ją w rzeczywistości, wydawać się może, że rodzic postąpiłby inaczej,
że w ekspresyjnej rozpaczy podbiegł by do swojego dziecka, mając złudną nadzieję, że jeszcze żyje
bądź zalał by się potokiem histerycznego płaczu nad jego ciałem. Wydaje się, że taka reakcja
byłaby normalna, racjonalna w tym sensie, że zrozumiała, natomiast gdy wydarza się tragedia, nie
ma czegoś takiego jak "racjonalna" bądź "irracjonalna" reakcja. W filmie dzieje się inaczej. Rodzice,
zachowują się jak w otępieniu, omijają jakby ciało syna zastrzelonego na ich oczach, udają, że to
się nie zdarzyło, szok sprawia, że wydarzenie, która miało miejsce przed momentem wydaje się być
poza nimi. Oczywiście pozornie. Dalsze próby racjonalnego myślenia i postępowania tych ludzi,
jeszcze potęgują uczucie, stłumionej boleści i cierpienia, które się w nich gromadzi. Stan
przerażenia wzmaga też cisza w tle, która towarzyszy zdarzeniom, poza chyba trzema momentami
gdzie uwydatnia się, dla kontrastu, diaboliczna muzyka oraz fakt, że sceny przemocy fizycznej nie
są ukazane widzowi w sposób jawny. Moment cofnięcia akcji filmu jak taśmy, gdzie przez chwilę widz
ma wrażenie, że plany intruzów nie dojdą do skutku, że stanie się to czego odbiorca mógłby chcieć
czyli bunt ofiar bądź ofiary tych wypadków, skuteczny bunt. Jednak ci dwaj mili chłopcy mają
wystarczającą kontrolę nad tym co się dzieje i rozdają karty jak im się podoba. Odbiorca, do
którego bezpośrednio zwraca się jeden z tych przyjemniaczków, staje się przez to świadkiem
bezlitosnej gry, obserwatorem, kimś kto dołącza niechcący do oprawców. Nie sposób uwierzyć, że
mogłoby wydarzyć się coś co wyzwoli choćby jedną z ofiar.Piłeczka golfowa jako symbol
nieuzasadnionego i nieoczekiwanego okrucieństwa. I ostatnie sceny, dyskusja na temat kwestii
"rzeczywistej fikcji"...Oglądając "Funny Games" również zadaje się chwilami pytanie czy to bardziej
"rzeczywista fikcja" czy "fikcyjna rzeczywistość".