Ech, gdyby ten film był bardziej oryginalny, byłby naprawdę świetny. Niestety, atmosferę kopiuje z "Gabinetu doktora Caligari". Nie ma już tak dalekich deformacji i tak szalonych dekoracji, ale klimat wesołego miasteczka, z jego pawilonami osobliwości został tu silnie zaakcentowany. Można powiedzieć, że twórcy widzą świat, jak groteskowy lunapark. Sam układ: opowieść ramowa i trzy historie wewnętrzne został z kolei zaczerpnięty ze znakomitej "Zmęczonej Śmierci" Fritza Langa. Segment bagdadzki powtarza się w filmie Leniego wręcz dosłownie!
Można jednak nie zwracać na to uwagi. Wówczas ?Gabinet figur woskowych? będziemy musieli traktować jako ciekawy film dojrzałego ekspresjonizmu, w którym wystąpiły największe gwiazdy niemieckiego kina. Jannings - znakomity aktor charakterystyczny, przerysowany, ale niezmiennie fascynujący, Veidt - aktor Roberta Wienego i Krauss - niezapomniany doktor Caligari... Z tej trójki w "Gabinecie figur woskowych" najlepiej zaprezentował się Konrad Veidt, jako lunatyczny sadysta - car Iwan Groźny. To jeden z najokropniejszych tyranów, jakich zdarzyło mi się oglądać na ekranie. Groza i szaleństwo, które wprowadza, nie mają sobie równych...
Na uwagę zasługuje także ostatnia sekwencja z Kubą Rozpruwaczem (Krauss). Świat zaczyna w niej wirować w tempie cyrkowej karuzeli, drzwi otwierają się same, a równy grunt co chwila zmienia swoje odchylenie. W tej robiącej do dziś niezłe wrażenie scenie najlepiej widać plastyczną inwencję Paula Leniego.
Do zapoznania się z tym reżyserem oraz jego najsłynniejszym chyba filmem szczerze zachęcam. Oczywiście przede wszystkim miłośników starego kina.