Film został już praktycznie ukrzyżowany przez krytyków, a szkoda, bo wcale nie jest tak zły jak niektórzy twierdzą. Wynika to chyba z błędnego porównywania go do takich klasyków jak „Nietykalni” czy „Tajemnice Los Angeles”, podczas gdy reżyser (odpowiedzialny za „Zombieland” i „30 minut lub mniej”) celował raczej w pulpowe gangsterskie opowieści. Bliżej mu więc do przerysowanej stylistyki „Dicka Tracy” i „Sin city” jak szorstkiego realizmu wyżej wspomnianych tytułów. Film oczywiście nie jest tak komiksowy jak wymienione tytuły, ale cała historia została wzięta w mocny nawias, poddana swoistemu tunningowi. Wszystko podbito do wysokich obrotów – poziom przemocy jest powyżej normy, szef mafii ociera się o karykaturę (Sean Penn miał wyraźny ubaw na planie ale nie przeszarżował), pozytywni bohaterowie są męscy, przystojni i dzielni, negatywni są niehonorowi, okrutni i szkaradni, kobiety piękne, karabiny hałaśliwe, wydarzenia intensywne. Reżyser nie zdradza artystycznych pretensji, jego film miał być kinem czysto rozrywkowym i z tego się wywiązał.

Można sarkać na wyzierającą z ekranu efekciarskość. Jak pokazujemy pierwszy raz Emmę Stone, to obowiązkowo w krwistoczerwonej sukience z seksownie wystającym kolanem, jak odpalana jest zapalniczka, to tylko w slo-mo ze zbliżeniem na zippo, strzelaniny przy zwolnionym obrazie, pościgi przy ferii CGI i tak dalej. Ale nawet jak chwilami wiąże się to z wywracaniem oczami, a dodatkowo śmiejemy się pod nosem ze schematów fabularnych i górnolotnych przemów o oczyszczaniu miasta z szumowin oraz zauważamy różne niezgrabności scenariuszowe, to nie zmienia faktu, że film oferuje solidną dawkę zabawy, ogląda się go z przyjemnością i jakoś nie ma się serca do wytykania mu licznych minusów.