Niestety nie potrafię zrozumieć dlaczego w filmie tak bardzo skupiono się na wszystkich scenach intymnych w odniesieniu do fizyczności zamiast ukazać emocje towarzyszące postaciom, tak jak było to przedstawione w książce. Nie wiem czy to zasługa aktorów czy słabo poprowadzonej reżyserki, ale wszyscy byli zupełnie nieprzekonujący. Podczas czytania przewijało się tam tyle emocji... Niestety nie mogę powiedzieć tego samego o filmie. Czuję się rozczarowana i szkoda, że pominęli całkowicie wątek poezji, który niejako wpisywał się w 'plot twist' na końcu książki. Mam także wrażenie, że Tate w filmie to zupełnie inny człowiek - dzieciak, który nie zna życia, manipuluje Kayą, wyjechał na studia i nagle przypomniał sobie o dziewczynie, natomiast w książce odebrałam to inaczej. Film spłycił jego postać, odebrał charakter i nie pokazał relacji, która rzeczywiście łączyła go z Kayą. Nie mówiąc już o postaci Jodiego... W filmie mogłoby go nie być i nie zauważyłabym różnicy, w książce odegrał on istotną rolę w życiu głównej bohaterki. A samotność? Wprost wylewała się z książki, film pokazał Kayę jako szcześliwą osobę, która czasami ma gorszy dzień. Sama Kaya, jej dzikość i miłość do mokradeł również pozostawiają wiele do życzenia. Wniosek jest prosty: niezwykle spłycona ekranizacja.