Jest dołujący, to prawda, ale z drugiej strony przedstawia bezwzględną i egoistyczną rzeczywistość ludzi nastawionych na szybki i duży zarobek kosztem innych. Liczy się tylko transakcja, brak wszelkich skrupułów i myśli o konsekwencjach klientów. Takie omamianie ludzi jest w dzisiejszych czasach bardzo modne (szkolenia HR i te sprawy), korporacje nastawione są na umiejętność zabłyśnięcia przebojową osobowością i dobrą gadką kosztem praktycznej wiedzy pielęgnowanej przez lata nauki. Wiem, że odbiegam trochę od tematu, ale właśnie taka myśl nasunęła mi się podczas oglądania tego filmu. Myśl o uczciwym zarobku przerosła bohaterów tego filmu, gdyż wiązałaby się nie z jednorazowym wysiłkiem, ale takim samym każdego dnia. Przez taką mentalność Shelley gotowy był nawet zaryzykować przyszłość własnej córki; choć tu znowu mamy do czynienia z dylematem moralnym, gdyż gotówka nie była mu potrzebna na przeżycie miesiąca, ale na następny dzień na opłacenie opieki zdrowotnej córki. Natomiast gdy już był pewny wygranej ani myślał o zmienieniu zawodu; wręcz przeciwnie, sukces nakręcił go i dał mu zastrzyk chęci do wciskania jeszcze większej ilości 8ówna zawiniętego w złoty papierek kolejnym frajerom. Także mimo tego, że jego ciężka sytuacja życiowa wywołuje współczucie u widza, to brak krzty pokory z jego strony sprawił, ostatecznie karma do niego wróciła za wszelkie niegodziwości i kłamstwa, które wciskał swoim klientom. "Kto sieje wiatr, zbiera burzę" ST.

Najmądrzej mówił Ricky Roma, chociaż robił to by zbajerować klienta. Tutaj na ziemi istnieje piekło i to jest bycie przegranym, bycie oszukiwanym, a Ci co oszukują jak najlepiej, potrafią coś sprzedać, są bogaczami jak ten co grał go Alec Baldwin.

Pacino ma tutaj naprawdę sporo mądrych gadek. Chociaż na koniec i on dostaje w żołądek.