GOMORRA to ekranizacja głośnej książki Roberto Saviano o tym samym tytule. W odróżnieniu (zapewne) do większości przyszłyhc widzów tego dzieła czytałem literacki oryginał. Dość mocno dziwiłem się jak taką książkę można przenieść na ekran. Powieść Roberto SAviano to literatura , której bliżej jest to dziennikarskiego reportażu niż pełnokrwistej powieści. W literackkm pierwowzorze podanych jest bardzo wiele faktów, przez materiał pzrewijają się dziesiątki (jeśli nie około setki) róznych nazwisknazwisk i nie ma tam też wyraziście nakreślonych postaci.
Tak więc wydawać by się mogło, że przed reżyserem Matteo Garrone stanęło karkołomne zadanie adaptacji na potrzeby filmu materiału, którego zekranizować się nie da.
Jednak reżyseri scenarzyści wybrali z książki kilka wątków i kilka postaci, nieco rozbudowali narracyjną strukturę... i wyszedł z tego całkiem ciekawy i prowokacyjny film.
GOMORRA odniosła sukces w Cannes (choć nie zdobyła Złotej Palmy) oraz zgarnęła 5 nagród EUROPEJSKIEJ AKADEMII FILMOWEJ (co jednak było przesadą). Jednak film Garrone ku zaskoczeniu niektórych przegrał w wyścigu o Złote Globy i Oscary.
Umówmy się GOMORRA nie jest dziełem ani szczególnie nowatorskim, ani też wybitnym. Ma też jedną wadę- film może być (miejscami) nudny i niezbyt czytelny dla widzów, którzy nie znają literackiego oryginału.

GOMORRA robi wrażenie jako niemal paradokumentalne, surowe i przescynoe realizmem dzieło, ale przegrywa na polu dkonstrukcji dramaturgicznej i wyzwalanie głębokich emocji. Dostaliśmy więc film ambitny, ale wyraźnie kulawy.

Matteo Garrone w swym filmie ukazuje Neapol jako miasto przesycoine mafijnymi powiązaniami. GOMORRA demitologizuje mafijne środowisko, którego legende zbudowały zacne, klasyczne (acz pzrekoloryzowane) filmy z Hollywood.
W filmie Garrone główni bohaterowie żyją w brudnym , niezbyt kolorowym i przestępczym świecie raczej nie z wybory lecz z konieczności (tu się urodzili i tu muszą się starać jakoś przeżyć). Narracja w tym dziele jest wielowątkowa. Twórcy skupiają się na przedstawieniu widzowi 4 odrębnych historii, które w końcu zazębiają się w dość wymownym morale i metafoycznym zakończeniu.
GOMORRA prezypomina suchy reportaż z miejsca zbrodni, który został odarty z aury sensacji. Z keranu atakuje nas neizbyt przyjemna rzeczywistość brudna i brutalna rzeczywistość ,która kwitnie tuż obok nas ( nie bez znaczenia 90% akcji filmu rozgrywa się w pełnym słońcu).

Mocną stroną obrazu jest soldine aktorstwo naturszczyków z których spora część miała styczność (i nadla ma) z przestępczym światem. Dzięki temu zabiegowi widz od początku do końca ma wrażenie, że jest obserwatorem autentycznych wydarzeń.

SZkoda tylko, że poszarpana filmowa narreacja (przeskok z jednej historii na drugą i ponowny powrót) nie sprzyja buydowaniu napięcia i dramaturgii. Szkoda też, że reżyser jeszcze bliżej nie przygląda się swym bohaterom i nie rozbudowauje ich sylwetek psychologicznych co na pewno by wzmagało emocjonalne zaangażowanie widza.

GOMORRA to kino w większości fascynujące, ale miejsacmi (niestety) nudnawe i nie do końca jasne (szczególnie dla tych co nie czytali książki).

Czy warto oglądać ten film? Na pewno tak, choć splenmdor jaki spadł na ten obraz wydaje się bnyć grubą przesadą.W ostatnich latach powstało kilka filmów o pdobnej wymowie i stylistyce (w dodatku bardziej angażujących emocje i lepiej skonstruowanych) jak choćby klasyczne już MIASTO BOGA czy nagrodzony w Berlinie dramat ELITARNI.

Polecam, choć to kino raczej dla wybranych.