Film rozbraja prostotą i szczerością. Nie ma tu pompatyczności czy próby umoralniania. Przedstawiono nam historię zwyczajnego człowieka. Poznajemy jego rodzinę, znajomych i sąsiadów. Odkrywamy jego sekret i obserwujemy, jak próbuje sobie z nim radzić, normalnie żyć, być sobą, nie raniąc nikogo. Widziałam kilka filmów opowiadających o osobach transseksualnych, ale żaden, nawet tak osławiony "Nie czas na łzy" nie wywarł na mnie takiego wrażenia. Może właśnie przez to, że nikt nie próbował w nim manipulować tym co myślę i czuję. Po prostu przedstawił historię, nie wyolbrzymiając jej, nie wzbudzając litości, nie doprowadzając do 2-tygodniowego doła... ukazując obraz człowieka z krwi i kości, którego życie przypomina to, które wszyscy znamy, który mógłby być naszym sąsiadem, wujkiem, bratem...
Zaskoczył mnie też niezwykły realizm, tak rzadko spotykany w innych produkcjach, gdzie wiele elementów jest zniekształcanych i udziwnianych na potrzeby filmu. Tutaj w wielu momentach ma się wrażenie, że ogląda się film dokumentalny.
Może niepotrzebnie tak się rozpisałam, ale cieszę się, że istnieją takie filmy. Dzięki temu, ktoś dla kogo temat jest mało znany, ma okazję na własne oczy zobaczyć jak wygląda, dzień po dniu, życie osoby transseksualnej. Kiedy już się tego dowie, może inaczej na nią spojrzy i nie przyjdzie mu do głowy podnoszenie kamienia, a zamiast tego wyciągnie rękę?