Od strony warsztatowej to perfekcja. Zwróćcie uwagę na to, że praktycznie cała muzyka w tym filmie jest uzasadniona fabułą - nie ma muzyki "zza kadru". Gra orkiestra na statku, grają muzycy w restauracji, Mimi odtwarza kasetę kiedy tańczy, leci muzyczka w wesołym miasteczku. Dodatkowo takie detale jak ujęcie kamerą tego pluszaka który dostała w może najszczęśliwszy dzień w swoim życiu w chwili, kiedy jest pierwszy raz bita.

Fabuła też świetna. Formalnie to melodramat, mówiąc oględnie nie mój ulubiony gatunek, ale to przecież rasowy dramat. To odwrócenie ról, kiedy ona zaczyna zajmować się nim...

Rola Seigner to osobna kwestia. Niesamowita kreacja, to przejście od wesołej, pełnej życia dziewczyny do zapuszczonej, apatycznej niewolnicy... Ja rozumiem, że Polański miał w tamtym czasie (i chyba ma nadal?) na pieńku z Amerykańską Akademią Filmową, ale brak Oskarów dla Seigner i za reżyserię to wielka pomyłka.

9/10. Kino przez wielkie K.