Bardzo czekałem na ten film i to nie z powodu tych wszystkich wyróżnień i nagród. Chciałem zobaczyć jak dramat wojenny ukaże kobieta. Ostatnie filmy o wojnie, terrorze, przemocy i śmiertelnych tajemnicach jakie widziałem nakręcone były przez mężczyzn, kobieca perspektywa wydała mi się niezwykle kuszącą propozycją. I nie zawiodłem się, choć jednocześnie "Grbavica" nie spełnił wszystkich mych oczekiwań.
Film dzieje się współcześnie, a jego bohaterami są dwa pokolenia. Pierwsze to pokolenie nastolatków z czasów wojny. Teraz są już dorosłymi, w pełni ukształtowanymi ludźmi. Ich życie jednak zostało przerwane przez wojnę i tragedie, jakim musieli stawić czoła. Próbują żyć normalnie, a to najczęściej znaczy, że za wszelką cenę starają się zapomnieć. Jednak zapomnieć się nie da, można co najwyżej milczeć. Milczenie jest złotem, lecz czy jest też lekarstwem na ból? Oglądając historię Esmy ma się co do tego poważne wątpliwości. Jej zachowanie jest przerysowane, dla jej córki często zaskakujące i zupełnie mieszające jej w głowie. Milcząc sprawia, że przeszłość jest wciąż obecna. W swej usilnej matczynej nadopiekuńczości, wciąż raz za razem rozdrapuje dawną ranę odrzucenia, przemocy, gwałtu.
Drugim bohaterem jest nowe pokolenie nastolatków. Oni wojny nie znają, urodzili się już po jej zakończeniu lub pod sam jej koniec. Lecz wojna ta jest wciąż obecna czy to w braku któregoś z rodziców, czy też w związku z kontaktami z rówieśnikami. Żyją własnym życiem, lecz przemoc i okrucieństwo wojny przenosi się na nich. Nie pojmują świata dorosłych. Wyczuwają tajemnice, kłamstwa, chaos i nie potrafią sobie z tym poradzić. Jeśli dodać do tego normalny okres nastoletniego buntu, okazuje się, że miłość dziecka staje się czymś niezwykle skomplikowanym, czasem wręcz destrukcyjnym.
"Grbavica" jest opowieścią niezwykle stonowaną i prostą, jakby reżyserka za wszelką cenę chciała uniknąć łzawego sentymentalizmu. To jej się udało. Jednocześnie jednak miałem wrażenie, że cała ta sprawa jest jednak dla wszystkich zbyt świeża i twórcy zatrzymali się w połowie drogi. Niczym główna bohaterka nie są w stanie w pełni zmierzyć się z realiami i dystansują się, zachowując bezpieczną odległość. To w jakiś sposób osłabia wymowę filmu i dlatego też film oceniłem jedynie na dobry.