te spotkania kobiet byly dla Ciebie komiczne? dla mnie to byly najsmutniejsze momenty filmu... wariaci smiesza... ale nie wtedy gdy sobie uswiadamiasz, ze zrodlem tego szalenstwa jest wielka tragedia...

Mimo wszystko Oczywazki am trochę rację. Filmowi brakuje trochę poczucia powojennej atmosfery.

akcja filmu toczy sie w naszych czasach. jesli autorka chcialaby pokazać powojenną atmosferę, umieściłaby akcję tuż po wojnie. 15 lat po konflikcie ludzie naprawdę zdążyli już odnależć się w świecie.

zdarzyło mi się być raz w bośni. rok 2000, regaty kajakowe w dość odludnym miejscu. własciwie kilka namiotów pod lasem, na nieudeptanej trawie. nad głowami helikoptery sfor'u. (sfor wycofał się chyba w 2004 roku, nie dam sobie uciąć ręki)

w tym miejscu spotkały się grupki rówieśników: polacy, bośniacy, chorwaci, węgrzy. mimo, że wszyscy byli w podobnym wieku i zachowywali sie podobnie,
dało się zauważyć odmienne usposobienie tych ludzi. nie mowię o tragedii powojennej, mam na mysli "coś w oczach", coś co trudno mi opisać. nie znalam wtedy historii bośni i nie mogłam zrozumieć tego odczucia. dopiero później zainteresowałam się tematem jugosławii i zrozumialam, ze to wojna musiała pozostawic na nich taki właśnie ślad.

myślę, że reżyserka filmu nie chciała na siłę ukazywać tragedii, myślę, że chodziło jej bardziej o ukazanie rzeczywistości. podziwiam aktorkę grającą esmę, ona własnie ma "to coś w oczach", co zauważyłam wśród poznanych przed laty bośniaków.

pamiętam jednego mężczyznę, którego tam spotkałam. około 40-stki. kula przebiła mu udo na wylot wzdłóż od kolana po biodro. pozostały dwie niewielkie blizny. te blizny są ledwo zauważalne, ale niosą za sobą wielkie wspomnienia i ból. może i w filmie "grbavica" nie widać wielkiej tragedii, ale historia esmy kojarzy mi się z tymi dwiema bliznami, które są juz prawie niewidoczne, lecz są pamiątką wielkich przeżyć.

dziękuję za uwagę, jeśli ktokolwiek doczytał mój wywód do końca;)

oczywiście w mojej wypowiedzi chodzilo mi o bośniaków;)

całkiem ładny wywód:) Dzięki :)Pozdrawiam

Też myslę ze to cąłkiem trafny wywód. Aczkolwiek nadal uwazam, ze temu filmowi czegos jednak brakuje.

To się dołączę do dyskusji? Do założyciela tego wątku, który napisał NIE CZUJĘ KLIMATU POWOJENNEGO: na czym ten klimat miałby polegać? Co trzeba pokazać, by był klimat powojenny? Długie rozmowy wspomnieniowe o wojnie? Strach przed nalotami?

Zgadzam się z założycielem tematu (oczywazki), że pełno tu sztampy: matka nie radzi sobie z wychowaniem dorastającej córy bla blba bla, nuda.

Ale odzywam się, bo OCZYWAŻKI napisał: ,, Sytuacja w szkole przypomina sytuację w naszych podstawówkach jeszcze 15 lat temu??. Otóż to! Jeszcze 3 tygodnie temu szlajałem się po Bośni, w Grbawicy też byłem. Wiele rzeczy wygląda tam jak 15 lat temu w Polsce. Wyłazi to też w rozmowach. Taka mentalność. Pytanie się po ile jest ten aparat fotograficzny. Chwalenie się, że ma się w telewizji tyle i tyle kanałów. Etc. Etc.

A, i jeszcze jedno. Pytałem ludzi o ich kino. Serbów też. Narzekali, że ciągle ten sam temat, czyli tematy wojenne i powojenne. Że ? jako widzowie ? mają tego dosyć. Coś mi się wydaje, że narzekają słusznie: te filmy nie są tak dobre jak ? na przykład - te z polskiej szkoły filmowej (które też gadały o wojnie i o po wojnie). Nic z nich nie wynika poza stwierdzeniem: była wojna, a teraz musimy z własnymi bliznami jakoś żyć. Takie odkrycia nagradza się na takim czy innym festiwalu filmowym, ale dla mnie to i tak za mało.