Uważam ten film za zły i niebezpieczny. Nie mówię o warsztacie reżyserskim ani aktorskim. Mówię o fabule, o scenariuszu i o jego wymowie. Pamiętam ten film jeszcze z dzieciństwa, pamiętam, jak film ten działał na młodych ludzi go oglądających. Dawał ułudę szczęścia w życiu beztroskim, bez zobowiązań, bez pracy, żyjąc niemoralnie, odurzając się regularnie narkotykami, łamiąc zasady społeczne, profanując świętości (scena z lsd jak szafowanie Najświętszym Sakramentem) i leniąc się i naigrywając ze starych, którzy w życiu coś osiągnęli ciężką pracą. Film ten jest także apoteozą pacyfizmu, czyli fałszywej religii XX wieku.
To, że ten film jest dobrze zrobiony, z muzyką wpadającą w ucho (niewysokich lotów, bardziej krzyczącą, niż muzykalną) i fabułą wyciskającą łzy, to tym gorzej, gdyż tym bardziej jest podstępny.