Film da się obejrzeć. Nie jest to kinematograficzne dno. Jednak bardzo razi mnie to, jak przedstawiona jest w filmie rzeczywistość. Postaci są przerysowane, wręcz karykaturalne. Być może taki był właśnie zamysł, jednak do mnie to nie przemawia. Po pierwsze strój postaci - stylizowani są na stereotypowych świrów. No błagam. Pani Maria zakochana w lekarzu - niby ma depresję. Osoby z depresją nie zachowują się jak obłąkane. No chyba że jest to depresja psychotyczna dajmy na to, albo afektywna dwubiegunowa w fazie manii. Jednak takie przedstawienie depresji "dla mas" (która jakby nie było jest naprawdę bardzo częstą chorobą) jest wg mnie bardzo krzywdzące (ze społecznego punktu widzenia) - bo przedstawia osoby z depresją jako świrusów ekshibicjonistów. A to z pewnością nie jest istotą tej choroby - totalne pomieszanie. Scena resuscytacji Pani Marii tez mnie dobiła. Lekarz robiący jedno uciśnięcie na jakieś 2 sekundy. Nie jestem lekarzem, ale nie tak chyba powinno to wyglądać. Wiem, że nie jest to w filmie najważniejsze, ale jednak jakos bardzo mnie to raziło. I ci pacjenci non stop łażący jak obłąkane zombie - bezwzględu na to na co chorują - wszyscy ześwirowani wariaci. Czy twórcy tego filmu byli choć raz w psychiatryku? To wszystko baardzo bije po oczach.

Druga część filmu jest lepsza. Daje do myślenia.Przyznaję. Ciekawa kreacja Królikowskiego. Niekiedy nawet jest wzruszająco. Bo w pierwszej nie wiedziałam, czy śmiać się, czy płakać. Ukazano upadek człowieka, przemianę, ciągłość zdarzeń i pewną powtarzalność. Mam świadomość, że jest to kino bardziej symboliczne, jednak takie a nie inne są moje przemyślenia na temat części pierwszej.

Film o zmaganiu się z samym sobą i o wielkiej ironii życia. O szewcu, który bez butów chodzi. Ale gdyby nie to, nie byłby dobrym szewcem.
TO CO DOSTRZEGAMY W INNYCH - ISTNIEJE W NAS SAMYCH