Zacznę od plusów:
- obsada [przyzwoite role krasnoludów, bardzo dobrzy Bilbo i Gandalf - acz po tym ostatnim już widac upływ tych 10 lat od Władcy], rewelacyjny Smaug [głos, oczywiście, i animacja];
- efekty [właściwie wszystkie - walka Gandalfa z Nekromantą, pająki, Erebor...];
I to właściwie na tyle...
A minusy [no, tu gęściej będzie :( ]:
- wątek trójkąta miłosnego: Kili-Tauriel-Legolas [dzięki Bogom Olimpu, że PJ zarysował to dość delikatnie, ale i tak wątek wymyślony przez niego i całkowicie zbędny];
- Thranduil jako Barbie w gorsecie [wbrew temu co o elfach pisał Tolkien: tchórzliwy, fałszywy, zdrajca i traktujący z pogardą i wyższością każdego, kto stoi [jego zdaniem] niżej - dziw, że Legolas zachował zdrowie psychiczne przy tak popapranym tatusiu]...
- poprawianie WSZYSTKIEGO komputerowo [rozumiem, że potrzeba było "wygładzić" i odmłodzić buźki niektórych, ale tak jak i w pierwszej części przesadzono;
- Bieg przez płotki Smauga za krasnoludami, Thorin w taczce pływający rzeką roztopionego złota;
- Scena ucieczki krasnoludów z siedziby elfów [nie chodzi o same beczki tylko o kretyński balet Legolasa, skaczącego po łbach krasnoludzkich i siekącego przy tym orków na kopy....];
- Czarne Ostrze, które zraniło Kiliego, to taka sama broń, jak ta, która ugodziła Frodo? I wówczas Elrond potrzebował całej swej wiedzy i mocy [a nie zapominajmy, że on nosił jeden z trzech pierscieni Elfów - Vilyę, najpotężniejszy pierścień, prócz Jedynego. Athelas jedynie spowolniło wsączanie się jadu do krwi. A tu jakaś przeciętna elfka, bez właściwie żadnej mocy nie tylko wie, jak to zioło stosować [niechby taką wiedzę posiadała] ale za jego pomocą LECZY Kiliego! I nie potrzebuje do tego ani mocy ani wiedzy Elronda! Brak logiki?
- wszystkich niezgodności z książką się nie da wymienić, bo za dużo miejsca by zajęło...
- muzyka [w najlepszym razie średnia - nie wpadł mi w ucho ANI JEDEN utwór];
Ogólnie oceniłabym na 5 gwiazdek z minusem, ale minusów nie ma... Słabiej niż pierwsza część, jeszcze mniej z Tolkiena a więcej holiłudzkiego gadżeciarstwa... Szkoda, bo potencjał był.
Coraz bardziej utwierdzam się w opinii, że Peter Jackson jest miernym reżyserem, ale mistrzem PR, reklamy i promocji...