Felicja, główna bohaterka filmu, jest młodą, początkującą aktorką, zakochaną bez wzajemności w koledze po fachu - Rawiczu. Gdy pada nań podejrzenie o zabicie volksdeutscha, dziewczyna podejmuje się ukryć go w swoim mieszkaniu. Marzy, że Rawicz mieszkając z nią, odwzajemni jej uczucie. Żeby mieć ukochanego przy sobie, gotowa jest na każde poświęcenie. I rzeczywiście, los wystawi ją kilkakrotnie na bardzo ciężką próbę. Felicja przetrzyma jednak wszystko w nadziei, że Rawicz zostanie z nią także, gdy wojna się skończy. Nie dostrzega, że jej ofiara stała się dla niego ciężarem nie do zniesienia. Nie przypuszcza, że kiedy tylko nadarzy się sposobność aktor porzuci świadka swych upokorzeń, załamań i upadków. Wiktor jest człowiekiem słabym, bez charakteru, stacza się coraz niżej.
Tuż po zakończeniu wojny wraca do Felicji, ale tylko po to, by popełnić samobójstwo... Felicja pozbawiona złudzeń i większych ambicji zdobywa jednak ogromną popularność dzięki udziałowi w radiowej sadze rodzinnej. A może także wiarę w sens życia. Rola Felicji w wykonaniu Barbary Krafftówny została okrzyknięta jedną z największych kreacji kobiecych w dziejach polskiego filmu.

Znana aktorka udaje się do Paryża. Podczas lotu wspomina lata okupacji, kiedy to pracowała w kawiarni jako kelnerka i działała w ruchu oporu. Jednym z rozkazów, który otrzymała, było ukrycie w swoim mieszkaniu aktora Wiktora Rawicza poszukiwanego przez gestapo za zabicie kolaboranta. Kobieta zakochała się w Wiktorze, bez wzajemności, była gotowa nawet do największych poświęceń.

Znana aktorka prowadząca cykliczną audycję radiową "Obiady u państwa Konopków" udaje się samolotem do Paryża. Podczas lotu wspomina okres okupacji. Jako młoda aktorka pracowała w kawiarni, działając jednocześnie w konspiracji. Otrzymała zadanie przechowania w swoim mieszkaniu znanego aktora Wiktora Rawicza, ukrywającego się ze względu na podejrzenia zamordowania kolaboranta Petersa. Miłość, niestety nieodwzajemniona, do Wiktora ukrywanego w pokoiku dziewczyny przez całą okupację nakazuje jej występować w niemieckim teatrze. Jego bezpieczeństwo opłaca nawet gwałtem dokonanym przez niemieckich żołnierzy. Po wyzwoleniu - jako aktorka-kolaborantka - otrzymuje zakaz pracy w teatrze. Wiktor opuszcza ją, popada w alkoholizm. Odnaleziony w knajpie i przyprowadzony do mieszkania, które pozostało mu w pamięci jako przymusowe więzienie, skokiem z okna swojego pokoiku kończy życie. Felicja z trudem odnajduje miejsce w życiu.

Felicja, popularna aktorka, leci do Paryża. Podczas podróży wspomina swoją przeszłość. Wraz z wybuchem wojny, zakochana kobieta ukryła w swoim mieszkaniu Wiktora - ekscentrycznego, młodego aktora podejrzanego o zabójstwo kolaboranta. Raz powziętej decyzji jest wierna do końca. Kiedy zostaje napastowana przez niemieckiego żołnierza, dla dobra ukrytego za kotarą człowieka, nie broni się przed gwałtem. Aby odsunąć od siebie jakiekolwiek podejrzenia, angażuje się w niemieckim teatrze, za co po wojnie staje przed sądem. Jej wysiłki zmierzają do ocalenia ukochanego, ale Wiktor dusi się w ciasnym mieszkaniu. Jest artystą, potrzebuje widowni. Miłość Felicji mu nie wystarcza.
Na pytanie, jak bardzo można poświęcić samą siebie dla drugiego człowieka, odpowiada sama bohaterka: któż z nas się szanuje, kiedy naprawdę kocha?