O mały włos nie obejrzałabym tego filmu, bo trafiłam na "wyssaną z palca" recenzję
pewnego "fachowca od filmów" na filmwebie. I to będzie dla mnie nauczka, że takie
recenzje czyta się już po filmie. A przed filmem - wypowiedzi osób, które oglądają filmy dla
przyjemności a nie z obowiązku.
Film był do szpiku kości prawdziwy, jakby wyrwany po kawałeczku z życia każdego z nas.
Wieloletnie przyjaźnie, które odchodzą w zapomnienie i wracają do życia nieoczekiwanie.
Niespodziewane choroby, które zmieniają bieg losów wielu osób, nieunikniona śmierć i
jej okrutne oblicza. Szarlatani sprzedający swoje cudotwórcze mikstury, alkohol leczący
smutki i bolączki. Wszystko takie realne, że albo zaczynamy się z kimś utożsamiać, albo
pewne elementy filmu uznajemy za swoje własne.
Ja jestem dumna, że mamy takie filmy - polskie, nietuzinkowe, nie plastikowe.
Pokochałam grę Beaty Kawki a Stanisława Celińska dodała temu filmowi dużo humoru.