Film w klasyczny sposób od początku wplata dwójkę bohaterek-przyjaciołek w przaśność małego zapyziałego miasteczka. Podszyte jest to wszystko PRL-owskim klimatem. Są tu białe bluzeczki, dwa kultowe napoje (w tym chateau de composte ;) i klimat „trzepakowej” beztroski. Linda przenosi później akcję w czasie pokazując wspomnianą już dwójkę, jako dorosłe kobiety. Tematyka przemienia się w dużo bardziej poważną ale pozbawiona jest większej głębi w analizie psychologicznej postaci. Dwie tragedie. Dwie dziewczyny pokrzywdzone przez los. Faceci też są, i nie mniej poszkodowani.

zegoś tu jednak brak a ujęcia mające nas wzruszyć są precyzyjnie aplikowane. Tak jak aplikowano wzruszenie w Pixarowym „Odlocie” tak tutaj jest to robione ale w zupełnie innym otoczeniu. W obu filmach trochę „na chama”. Dla mnie było to uciążliwe. Przykładem jęk Brodzik w starciu z niewinnością dziecka niezdającego sobie sprawy z beznadziejności sytuacji. Wszystko takie na siłę jakby ktoś mi mówił 'tutaj masz się wzruszyć'. Wiele innych chwytów, które mają nam wmówić, że to wybitny film.

Jest tu przesłanie o dozgonnej przyjaźni, ale jest też przestroga, że często zapominamy o tym żeby nie spieprzyć czegoś fajnego co jest pod samym nosem w niesieniu pomocy (oczywiście słusznej) komuś innemu. I chyba to głownie Linda-facet chciał powiedzieć kierując jeden z wątków w stronę żon, przyjaciółek i partnerek które nie widzą że ich faceci także potrzebują uwagi w ciężkich chwilach. Nawet jeśli mają świra na punkcie drobiu ;)

Plac Zbawiciela zrobił na mnie dużo wieksze wrażenie. Może był bardziej przekonująco zagrany? A może pomogła mu muzyka?

Dla mnie 4.5/10. Mimo wszystko OK ale poniżej oczekiwań. Od takiego filmu trzeba wymagać większej głębi postaci. Mnie nie wzruszył, za to bardzo zmęczył.