Allen to Allen. Zawsze ten sam typ humoru, ten sam styl, to samo środowisko wzięte na widelec satyry, ten sam rodzaj bohatera granego przez Allena. Trzeba się na to nastawić, a przede wszystkim to lubić. U mnie z Allenem jest ten problem, że - obejrzawszy już parę jego filmów i zachwyciwszy się z początku dwuznacznością i przewrotnością humoru oraz błyskotliwością dialogów - z czasem przestałam traktować jego dzieła jako odrębne całości; zaczęły zlewać mi się w jeden obraz o wspólnych motywach przewodnich. Podobnie mam zresztą z Almodovarem.

To, co zachwycało mnie na początku, co wydawało mi się świeże i odkrywcze, zaczęło mi powszednieć, a wreszcie nużyć. Percepcję filmu często utrudnia mi dodatkowo ogromna ilość dialogów, które - tłumaczone niedokładnie lub źle zsynchronizowane z tłumaczeniem - stają się albo w ogóle niezrozumiałe albo, z powodu natłoku żartów słownych i tempa ich serwowania, zwyczajnie nie wyłapuje się wszystkiego. "Jej wysokość Afrodyta" nie jest tu wyjątkiem. Owszem, jest kilka zabawnych scen, trochę inteligentnej szermierki słownej, nowatorskim zabiegiem jest wprowadzenie greckiego chóru i jednoczesne nagięcie jego formuły do Allenowskich zasad, ale wyłączając to, co jest zawsze żelaznym elementem programu Allena i na co zawsze można liczyć, nie ma niczego więcej. Sama fabuła raczej średnia, film chwilami nudzi. To wszystko nie znaczy, że po Allena już nie sięgnę, mimo wszystko jest w nim coś, z czym warto od czasu do czasu się zetknąć. Mam tylko nadzieję, że będzie to jednak nieco lepsze niż "Jej wysokość Afrodyta".