Wyszłam z kina i ciągle byłam pod wpływem tego filmu. Przez długi czas myślałam o problemach tam poruszanych, nigdy jeszcze żaden film tak na mnie nie oddziałał. Mój umysł był dalej w świecie Bergmana. Film jest dziełem, emocje są bardzo dobrze zagrane, szczególnie przez Liv Ullman. Film rzeczywiście jest ciężki i trudny, zresztą nic dziwnego skoro reżyserem jest Bergman. To jest chyba mój ulubiony film Bergmana i tematyka ciekawa i bliska.

Alisz, szkoda trochę, że tak mało można o Tobie powiedziec po wejściu na twojego bloga:)

Tylko chyba dwa filmy Bergmana mogą konkurować z "Jesienną Sonatą" pod względem chłodu bijącego z ekranu- "Fanny och Alexander" i "Szepty i krzyki". Zgadzam się ze wszystkim co zostało napisane powyżej. Wielka rola Liv Ullmann, która ustępuje chyba tylko tej w "Personie". Największa rola Ingrid Bergman u kresu wspaniałej kariery. Świetna Lena Nyman jako Helena. Rozmowa Charlotte z Evą, podczas której Eva wyrzuca z siebie wszystkie pretensje to jedna z najlepiej napisanych scen w historii w mojej opinii.
Film jest naprawdę bolesny, mroźny. Chłód bijący z ekranu powoduje ciarki przechodzące po całym ciele. Rzadko odczuwa się w taki sposób filmy. Całość dopełnia oczywiście genialna muzyka i jak zawsze świetne zdjęcia Nykvista.
Arcydzieło kompletne pod każdym względem!

Moim zdaniem jest to jeden z najlepszych filmów Bergmana. Był on kapitalnym reżyserem, przy najmniejszych środkach jakie posiadał ukazywał wszystko co najważniejsze.

1. Siódma pieczęć
2. Tam gdzie rosną poziomki
3. Jesienna Sonata
Top3 Ingmara