Napisze to samo, co przy Masce Zorro: najpierw Hopkins, potem Pitt. Poza tym popieram wszystkich, ktorym ten film sie podobal. Ciekawy pomysl, na ktorym oparto scenariusz, wcale nie zostal spaprany. Mimo prawie trzech godzin, film nie dluzy sie, nawet przy tzw. "dluzyznach". Wspaniala basniowa opowiesc, ktorej niecodzienne zachowanie glownego bohatera dodaje niesamowitego smaczku. Piekny jest watek starszej kobiety w szpitalu, a cala historia pokazuje zupelnie inne podejscie do smierci, niz nas do tego przyzwyczaja kino, telewizja i wszsytkie inne media. Jeden z lepszych hollywoodzkich filmow, jakie ostatnio widzialem (cytat z mojego kolegi, pod ktorym sie podpisuje obiema rekami). Denerwowal mnie tylko jak zwykle francuski dubbing z przerazliwym "Ouiiii" w pierwszej scenie filmu. 9 punktow. [9 stycznia 1999, Chambery, Francja]