Spoiler. Mam wrażanie, że wszyscy w tym i ja oczekiwaliśmy Jokera. Film powoli prowadzi widza do Artura. Dobrego, kruchego, człowieka, który żałował i kochał. I tak jak Harley nie przyjęła jego prawdziwej twarzy, wychodząc z sali sądowej to samo zaczęli robić ludzie w sali kinowej. To nie jest film o super bohaterze, ale film o człowieku ktory wygrywa walke ze złem w sobie. I może ten powolny obraz dobrowadzania nas do prawdziwej twarzy Artura rozświetlonej miłością Harley był nie do przyjęcia dla obrazu jaki oczekiwała widownia. Musical dla mnie te kilka chwil śpiewu i tańca było dobrze wplecione w obraz filmu. Joker pierwsza i druga część to sztuka, sztuka świateł, kostiumów, scenografii, obrazów. Tu wplecenie wątków musicalowych z jego wizjami wypływającymi z głowy pasowały, tym bardziej, że u boku towarzyszyła mu (moim zdaniem świetnie zagrała swoją rolę Lady Gaga) pięknie śpiewająca artystka. Boli końcówka. Ale może dla Artura to dobrze, że to wszystko już się skończyło.