Niby całkiem ciekawy film, który nie przynudza, ale w porównaniu z pierwowzorem wypada bardzo przeciętnie. W pierwszej części dostajemy fenomenalnego jokera, szalonego zabójcę, który jednak wzgardzony przez społeczeństwo i przeciwstawiający się systemowi wzbudza ogromną sympatię, a fala jego popleczników wcale nie dziwi. Wzbudza to konflikt moralny, który w drugiej części zupełnie zanika na rzecz melodramatu. Bajkowe sceny przeczą logice, strasznie brakuje jakiejś historii Harley i tak naprawdę nie wiadomo skąd u niej ta fascynacja jokerem. Mieszanie snu z jawą imaginacji jokera i brutalne zderzenie z rzeczywistością (mowa o relacji z Sophie) zamieniono na musicalowe wstawki, prowadzące do nikąd, a i muzyka nie jest wybitna. Film nawet mógłby się udać gdyby z historii miłosnej przeistoczyło się to we wspólny szał, rozrubę i przejęcie miasta. Pierwsza część to film, który pokazuje okrucieństwo społeczeństwa i to jakie może wywołać konsekwencje, gdy zderzy się z nieodpowiednimi osobami. Postać joker idealnie pasuje do tej opowieści. Treść idealnie dobrana do formy. Ale nieszczęśliwe zakochany joker w melodramacie to jakaś pomyłka. Sam joker zrobił się na tyle absurdalny że nie wzbudza sympatii, Phoenix dalej gra świetnie, ale scenariusz zawodzi i w pewnym momencie coraz mniej rozumiałem ludzi, którzy go wspierają. Proces sądowy mógł wypaść dużo lepiej i liczyłem na jakis zwrot akcji w stronę rewolucji przeciw systemowi, ale nic takiego się na ekranie nie pojawiło. No cóż, tak jak mówię, da się obejrzeć, niektórym nawet pewnie się spodoba. Według mnie ta historia mało co wspólnego ma z Jokerem. Jest bajkowa i ckliwa. Trochę skok na kasę, za parę lat i tak ludzie będą wspominać tylko pierwszą część, a pieniądze z drugiej będą się zgadzać. Trzeciej na szczęście już chyba nie będzie.