Nie sposób rozwodzić się nad oryginalnością tego dzieła. Zwrócę tylko uwagę na to, co mnie szczególnie zaciekawiło.
Przede wszystkim "słodka dekadencja". Świat "Kabaretu" dusi się od jakiejś chorobliwej intensywności życia. Przesyt łączy się z niewyobrażalną tandetą, znamionującą kryzys lat 30. Kwintesencją tej mieszaniny jest groteskowy, błazeński Konferansjer. Sceny z jego udziałem są po prosty genialne (skojarzenia z Fellinim?). Odrealniają cały film, czynią z niego "opowieść idioty" - dramatyczną, ale i całkiem niewielką, w sam raz do obśmiania na deskach kabaretu.
Nawet jak najbardziej tragiczne w skutkach przemiany polityczne w Niemczech lat 30. ulegają tu pewnemu skompromitowaniu. Przejście Niemiec pod panowanie nazistów zostaje przedstawione w niepokojącej, ale przecież podszytej szyderstwem scenie śpiewu, zainicjowanego przez Hitlerjugend.
Tło polityczne pozostało tłem. Film dzięki temu mógł stać się uniwersalną wizją świata odchodzącego w przeszłość oraz historią ludzkich namiętności i marzeń - obserwowanych z gożko-błazeńskiej perspektywy.
No bo przecież "Life's a cabaret!"...