„Darling” to horror, który oczekuje od widza bezwzględnego skupienia. Choć wymagający, projekt dostarcza multum rozrywki: widz rozsmakowany w psychologicznym zaułku kina grozy uzna „Darling” za dzieło fascynujące, a nawet hipnotyczne. Ma to swoje uzasadnienie w warstwie plastyczno-warsztatowej. Zdjęcia autorstwa Maca Fiskena cechuje perfekcyjna symetria, a podziw jego pracy przez Mickeya Keatinga pozwala nam delektować się wizjonerstwem operatora przez długie sekundy. Ujęcia na gustowne rekwizyty czy sztukateryjne wnętrza, goszczące w kadrze ciut dłużej niż powinny, odrywają nas na chwilę od właściwego świata, skupiając naszą świadomość na rzeczywistości ekranowej. Kiedy indziej – przeciwnie – obrazy przesuwają się przed oczami oglądającego w tempie przyprawiającym o epilepsję. Przed hipnotyzująco-psychodelicznym montażem Keating przestrzega odbiorcę już we wstępie filmu. Jego zabiegi techniczne stają się w pewnym momencie wtórne, lecz biegłości w wykonywanym fachu nikt mu nie odmówi: „Darling” czaruje artystycznym kunsztem, a nawet urasta do rangi najbardziej barwnego indie horroru ostatnich miesięcy – pomimo czarno-białej kolorystyki. Obrazy z chorej głowy – tak można by opisać „Darling” w ujęciu lakonicznym. Lauren Ashley Carter sprawia, że przyglądamy się wędrówce bohaterki przez odmęty szaleństwa z olbrzymim zainteresowaniem. Niepoczytalności tytułowej postaci nie ubierzemy w słowa – poplątałby się nam język.

hisnameisdeath . wordpress . com/2016/12/29/filmowe-podsumowanie-2016-roku-25-najlepszych -horrorow-cz-2 (spacje!)