Wstęp wywołał u mnie negatywne uczucia- fajne dla gry komputerowej, ale dość mierne jak na film. Nie ma magii i piękna Wywiadu z wampirem. S.Townstend w roli Lestata? Jak można było tak postać dobrać? Gdyby troszkę poważniej podeszło się do tego filmu nie zaangażowanoby aktora w sumie niedoświadczonego. A gra niepoprawnie, albowiem czy to jak mówi, patrzy- ma być uwodzicielskie? Niestety, nie jest. Kwestie wypowiada wolno, nieźle zmienia tonację i potrafi wyrazić emocje, ale nie potrafi zagrać Lestata! Do Cruisa nie ma go co porównywać, bo wypadłby bardziej blado niż jego makijaż. Dlatego napisałam o małym doświadczeniu aktorskim Townstenda, otóż Cruise stworzył kreację tak sugestywną, majstersztyk uroku i demoniczności, że człowiek naprawdę znający się na swym zajęciu mógłby mu dorównać. S.T. wychodzi jednak nieźle na tle reszty obsady, to przyznaję. I...w końcu wypada lepiej także wizualnie. Ładniutki i tyle, a na tle reszty wampirów, które wygladaja jak narkomani urasta wręcz na boga;
Oke- gwiazda rocka, jak w książce, ale w powieści nie chodziło o samoistne show. Sama książka jest inna niż poprzednia część. Czytałam dawno i mnie śmieszyła, ale to było kilka lat temu i chciałam aby była kontynuacją Wywiadu. A to przecież zupełnie inna historia. I... o ileż lepsza niż jej ekranizacja. Starałam się podejść do Queen nie zestawiając z Wywiadem, ale nie udało mi się to od razu. Sama opowieść ma minus za to że dzieje się we współczesności. Do opowieści o wampirach pasuje liryzm, a nie elektryczne gitary, ale to zarzut do Rice. Tylko że ekranizacja mogła być dobra, gdyby zagrano to inaczej. Ale - ot długi klip? Jaki sens to ma? W lepszym guście byłoby stworzenie rockopery. Dawno nie było tego gatunku na ekranach, a gdyby się postarać myślę iż taki temat jest niezły na to - wampiry plus rock! Wówczas nie potrzebny jest już liryzm i pociągający mrok (swoją drogą Queen nie jest bynajmniej filmem mrocznym! Mrok to nie ciemne barwy i białe makijaże...no, może w image Immortala czy Kredek, ale obraz nie rządzi się tymi samymi zasadami co wizerunki kapel metalowych). Miałam nie zestawiać Wywiadu Królową, ale w filmie są odwołania do przeszłości Lestata- jest kiepska scena jego przemiany. Nad Wywiadem ciąży owe fobistyczne zdanie bohatera: "Dam Ci wybór, którego ja nie miałem". Scena z Mariusem zaprzecza nieco temu, zwłaszcza że Lestat sam sięga po wieczne życie. Louis stosunkowo dłużej się namyślał. Po bardzo kiepskiej pierwszej pół godzinie w końcu przestał mnie film denerwować. Ucieszyłam się nawet ze go nie wyłączyłam i zaczęłam w końcu przestawać zestawiać i porównywać, zaczęło się więc oglądać miło, co nie oznacza jednakże że uznałam owe dziełko za coś dobrego. To bynajmniej. Film jest kiepski. Natomiast jako bajka w tonacji komputerowych gier- czemu nie? Tylko zmierzwiła mnie scena pokoncertowego mordobicia- to już była przesada. Karate w duchu Matrixa! Podoba mi się natomiast motyw z kąpielą w płatkach róż. Śliczne! Nawet spływająca krew tutaj ma wiele uroku! Oczywiście że plusem dużym jest muzyka. O ile taki zespół jak Korn nie zachwyca mnie i jest miły, ale tylko aby bezmyślnie poskakać przy nim na rockotece, to tu aranżacje Davisa niezwykle trafnymi się okazały. Plusem filmu jest to że fabuła jest dość spójna (choć wczoraj byliśmy na Nożowniku, więc wszystko uznać za spójne mogę), chociaż nieco dużo tu niekonsekwencji i przydługich scen. Uważam że zobaczyć można i może być to przyjemne, o ile zupełnie potrafi się zapomnieć o Wywiadzie i nie zestawiać. Nie zmienia to jednak faktu że filmie nie jest dobry. Zostaje jednak muzyka. A rozpatrując Queen jako długi klip, wychodzi całkiem ładnie. Niestety, jak już wspomniałam, film to nie teledysk, o czym Rymer zapomniał zupełnie. Miałam ocenić film na minus, jednakże to tylko dowiodłoby że nie potrafię spojrzeć na niego w oderwaniu od Wywiadu, a w trakcie oglądania przestałam już zestawiać (chociaż zastanawiałam się nad minusem za beznadziejny koniec). Poza tym nie znużył mnie aż tak bardzo. A więc? 4/10 (w porównaniu z Wywiadem skala minusowa by być musiała), może niewiele, ale na nic więcej nie zasługuje, ot- opowiastka z niezłymi momentami, ale z dużą dozą sztuczności.