Przyznam, że u mnie było to niestety nużące doświadczenie. Film oglądałem bez wyrobionej wcześniej opinii, z czysto lapidarnymi informacjami. Liczyłem że film się obroni bez pomocy wyraźnie nakreślonego kontekstu powstania i zarysowanych poprawnie oczekiwań, a tu srogo się zawiodłem. Film jest grząski, co i rusz zdumiewający rozwiązaniami, bardzo plastyczny, atrakcyjny wizualnie, ale ma wyraźne wady. Choćby to, że nie wywiera głębszych wrażeń, nie prowokuje do mocniejszych emocji... Głupio mi trochę, ale przyznam, że obraz oglądałem w większości zupełnie beznamiętnie, mimo szczerej chęci odszukania w nim rozrywki, lub zajmujących treści. Wizja reżysera za bardzo zlała się z nierzeczywistym obrazem świata, przez co brakuje miejsca dla widza, dla przebłysków realności, by można było poczuć się choć przez chwilę pewnie i jak u siebie.

Produkcję Gilliama z miejsca skojarzyłem z "A Scanner Darkly" na podstawie prozy Dicka, który również kreował świat zniekształcony przez narkotyki, a bohater coraz głębiej zatracał poczucie rzeczywistości. Film ów oglądało się jednak zupełnie inaczej, lepiej, niż "Tideland". Tam percepcja oglądającego ewoluowała, rzeczywistość mieszała się z fantazjami, natomiast w "Krainie Traw" mamy do czynienia z nieustanną fantazją. Minus takiego podejścia tkwi w tym, że to co poniekąd obce, a podane tak zupełnie bez alternatywy, przestaje prędko fascynować. Miast wizji globalnej, mamy tylko lokalną. Zbyt obcą. Przynajmniej dla mnie.

4/10 pasuje opis tej oceny - poniżej oczekiwań