czyli: NIE ZADZIERAJ Z ORYGINAŁEM!
Neve wciąż jest śliczna i wciąż świetnie gra.
Kwestia, którą Sidney Prescott wypowiada do swej kuzynki, Jill, jest doskonałym podsumowaniem filmu i serii w ogóle. Sidney ma jedną niebanalną zaletę w stosunku do pozostałych bohaterek/bohaterów filmu. Jest mądra. Zawsze była. Przy tym waleczna.

Nowe pokolenie, zmienniczki, nie dorastają jej do pięt. Nawet ciekawa, trzeba jej to oddać, Emma Roberts, nie ma tej niezwykłej, męskiej wręcz charyzmy.
Neve jest jedna jedyna. Na zawsze. Hollywood nie wykorzystało jej talentu, a szkoda.

Film ten okazuje się też w pewien sposób obnażać słabość XXI wieku w stosunku do lat 90., tutaj wspominanych z wyraźnym sentymentem. Nowe nastolatki są tak samo jurne i głupie, jak tamte. Ale ich motywacje do zabijania są jeszcze bardziej przerażająco trywialne. Ich chorobliwe parcie na szkło.

"Krzyk 4" to także nawrót na właściwe tory po haniebnej, durnej trzeciej częśći, autorstwa Ehren Kruger, jako scenarzysta powraca na pokład Kevin Williamson, a ten, jak to zwykle z nim bywa, straszy i śmieje, ale ma też coś do przekazania: minione zbrodnie niczego nie uczą, stają się tylko elementem popkultury. Internet nie służy do komunikacji, ale do sprzedaży towaru, jakim jest śmierć.
Mądry facet.

Jeśli będzie "KRZYK 5", niech będzie już definitywnym powrotem do korzeni.
Starsze jest lepsze.