Nie jestem specjalnym fanem południowych dreszczowców giallo, wszystkich Dariów Argentów, Luciów Fulcich itd. Poprzedni film twórców -"Amer" uważam za męczące nieporozumienie. Właściwie nic, poza intrygującym tytułem i niesamowitym plakatem, nie zwiastowało, żebym miał się na tym filmie dobrze bawić. A jednak.
Z pewnością mamy do czynienia z filmem nietuzinkowym - megaestetyczną, mroczną produkcją, którą bardziej czuje się niż rozumie (albo i nie rozumie). Zatopiona w mroku secesyjna posiadłość, dłoń w skórzanych rękawiczkach oplatająca ciało pięknej kobiety, szelest skóry, odgłos naciąganej liny, pomieszczenia skąpane, niczym w Suspirii, w czerwieni, zieleni i błękicie, hipnotyzująca (tripowa?) muzyka organowa. Wszystko to buduje świetny klimat, który nie odpuszcza aż do końca.

Na minus zaliczyć muszę jednak zbytnie zagmatwanie całej historii. Pewnie brak mi wyrobienia i cierpliwości, ale mimo usilnych chęci, wielu wątków po prostu nie zrozumiałem. I tu moje pytanie do osób bardziej w temacie ogarniętych - czy filmy tego typu są naprawdę upchane symboliką, jak obrazki Alfonsa Muchy kwiatkami, czy to po prostu zabieg mający jeszcze bardziej odrealnić całą historię i nadać jej, ku zaskoczeniu i uciesze widza, znamiona sennego koszmaru? Przyznam, że w scenie w łazience, kiedy kobieta, niczym Alladyn, poprzez pocieranie załatwia sobie trzech ochroniarzy, po prostu wybuchnąłem śmiechem.Dodatkowo miejscami stylizowanie idzie tak daleko, że film zaczyna przypominać reklamę luksusowych perfum albo kawy pozyskiwanej z odchodów pustynnego lisa.

Ogólnie polecam z czystym sumieniem. Dla mnie "Dziwny kolor łez Twojego ciała" to wielki pean na cześć formy i stylu. Bawiłem się nieźle.