LARP. Miłość, trolle i inne questy

Nieczęsto zdarza się film, który tak pięknie łączy zabawę z refleksją. LARP Trolle pokazuje, jak silna może być potrzeba tworzenia własnych mitów. Reżyseria jest subtelna, ale nie boi się mocnych akcentów. Wizualnie to małe arcydzieło. Wyszłam z kina z zachwytem i dziwną tęsknotą za światem, którego nie ma.

Świetna komedia, która bawi tak jak powinna, a na dodatek jest w stanie dorzucić od siebie przystępny dla widza przekaz, który oblany jest komediowym sosem. Tytułowa miłość jest tu zdecydowanie wątkiem pobocznym, który służy jednak jako wytrych zmuszający bohaterów do działania oraz zmian.

Już od pierwszych scen...

Film jeszcze nie wyszedł, a tu jacyś "użytkownicy usunięci" powklejali masę entuzjastycznych opinii, jak to nie mogą się doczekać, a film na pewno będzie super; nie mówiąc już o jakichś ocenach typu 9-10 od ludzi, którzy już rzekomo "widzieli" ten film. Wygląda mi to na bardzo desperacką próbę promocji tego gniota. A...

„LARP” to ten typ filmu, który sprawia, że chce się założyć pelerynę, wziąć pochodnię i wyruszyć w nieznane. Kocham takie klimaty — baśniowe, ale niecukierkowe. Trolle, tajemnica i intensywność zwiastują coś naprawdę wyjątkowego. Czuję, że to będzie film, który albo pokocham, albo będę nim długo żyła. I właśnie za to...

Historia wciągająca, obyczajowa, wiele komediowych akcentów (świetnie zagrał Andrzej Konopka), a także filozoficznych. Dość dobrze zarysowane postacie (choć zabrakło mi rozwinięcia wątku Lacroix, Gonzo był trochę nijaki, myślałam też, że jego ojciec tam się jeszcze pojawi), generalnie można się wczuć. Fantastyczne...