Uważnie czytałem najpopularniejszy post oriego1978, jego interpretację i dalszą dyskusję. Ori dość jednakowo zinterpretował to, co działo się z każdą z ofiar małżeństwa Jonesów. Film daje jednak jasne wskazówki, żeby różnicować psychikę Alexa, Boba, Anny oraz Joy. Każda z postaci ma inne przeżycia i inny bagaż doświadczeń związany z pobytem w labiryncie.

Anna i Joy, kiedy odnajdują się po ponad tygodniu przebywania u Holly Jones, sprawiają wrażenie skonfudowanych, nieco odseparowanych od rzeczywistości, ale wciąż najprawdopodobniej niezdominowanych myśleniem za pomocą figury labiryntu. Nie możemy jednak w pełni przewidzieć jakie piętno odcisnęły na nich tygodniowe tortury psychiczne.

Postać Boba Taylora okazuje się uprowadzonym przed laty dzieckiem, któremu udało się uciec od małżeństwa Jonesów. Trzy tygodnie znęcania się nad chłopcem trwale odbiło się na jego psychice. Taylor kompulsywnie szuka wyjścia z labiryntu, będącego stanem umysłu. W tym celu próbuje wcielić się w swoich oprawców. Hoduje węże (symbol labiryntu o zmiennej, ruchomej strukturze), kradnie ubrania uprowadzonych dzieci, smaruje je świńską krwią, grzebie w ogródku manekiny, dokonując w ten sposób na ofiarach symbolicznego mordu, a przede wszystkim maniakalnie rysuje labirynty. Odtwarza m.in. wzór labiryntu z wisiorka męża pani Jones. Wprowadza jednak do szkicu jedną zasadniczą różnicę – dodaje w nim punkty, za pomocą których można wydostać się z przedstawionych korytarzy. Stan, w którym tkwi Bob Taylor jest specyficznym momentem. Ciało nie oddzieliło się jeszcze w pełni od duszy (niepełne działanie LSD i ketaminy), ale zarówno ciało jak i dusza wydają się więzieniem. Sugeruje to szkic sporządzony przez Taylora, szkic króliczka (pluszaka) z labiryntową plątaniną narządów wewnętrznych.

Ostatni z etapów zniszczenia osobowości poprzez labirynt reprezentuje postać Alexa. Chłopiec był pierwszą ofiarą małżeństwa Jonesów. Bohater zatrzymał się w rozwoju na poziomie dziesięciolatka. Jego depersonalizacja i otępienie były do tego stopnia pełne, że swoją oprawczynię zgadza się nazywać ciocią. Alex rozumie ideę labiryntu, (to on zdradza Kellerowi Doverowi, że Anna znajduje się w labiryncie), ale nie próbuje z niego uciec, nie wierzy w jakiekolwiek wyzwolenie. Można uznać, że porwany od swojej matki dwadzieścia sześć lat wcześniej, jest pierwszym doprowadzonym do końca eksperymentem małżeństwa Jonesów.

Wydaje się, że najważniejszą rolę gra tutaj czas i zależnie od tego, ile czasu dzieci były torturowane, takie też zmiany zachodzą w ich psychice. Film i zawartą w nim metaforę labiryntu uważam za na tyle ciekawą, że zdecydowałem się rozwinąć interpretację, dlatego zapraszam do przeczytania posta na ten temat: http://wizualnia.blogspot.com/2016/11/swiatopoglad-bez-wyjscia-labirynt.html