Długo przyszło mi czekać w tym roku na film, który przykułby tak mocno moją uwagę, a przede
wszystkim zaskoczył by mnie pozytywnie jak ''Labirynt''. I nie to, że nie ma w tym roku w kinie
pozycji godnych poświęcenia swojego czasu, ale w kategorii thriller, jest to zdecydowanie
najlepsza produkcja 2013 r.
Wbrew pozorom film Kanadyjczyka Villeneuve nie jest kolejnym o seryjnym mordercy,
porywaczu czy terroryście. Jego obraz to coś więcej niż tylko szukanie przestępcy. To przede
wszystkim błądzenie wokół tajemnicy oraz bicie się z własną tożsamością.
Gdy ojciec jednej z porwanych dziewczynek przestaje wierzyć w organy ścigania i bierze sprawy
w swoje ręce, wszystko nabiera zupełnie innego brzmienia. Na szczęście nie staje się on
następnym obłąkanym rodzicem szukającym zemsty. On szuka dziecka, a trzyma go przy tym
potężna wiara. Nawet w momencie bezradności nie odrzuca od siebie Boga. Keller wie, że
czyny których się dopuszcza są złe, ale wierzy, że Stwórca jest w stanie wybaczyć mu to w imię
idei, w imię walki, w imię zaparcia i uporu. Bo nie stracił nadziei. Na pewno nie w imię zasad.
On nie chce nikogo skrzywdzić. On chce się tylko dowiedzieć.
Staje się tym samym jakoby fundamentem fabuły i jakby nie patrzył, pewnego rodzaju wzorem.
Możemy się z nim nie zgadzać, ale powinniśmy go zrozumieć.
Już od samego początku, gdy pierwsze sceny odkrywają film i wszystko zaczyna się nietypowo
od modlitwy, kroczymy przez krainę w której dla jednych Bóg jest kimś ważnym w życiu, a dla
innych staje się wrogiem, bo czują się przez niego oszukani. I tak przez ponad dwie i pół
godziny zapętleń, powiązań, domysłów, bezradności zarówno ze strony ojca jak i policjanta,
uczestniczymy w poszukiwaniach. Jest to bardzo emocjonalne doświadczenie.
Portrety psychologiczne dwóch najistotniejszych postaci w filmie, są wystarczająco dobrze
nakreślone, a one same ulepione są z prawdziwej krwi i kości. Chociaż nie są wrogami dla
siebie, wydawać się może jakby ''Labirynt'' toczył się pod ich dyktando, jakby rozgrywka kręciła
się wokół Kellera Dovera i Loki'ego.
Ten pierwszy, facet mocno stąpający po ziemi, przyszykowany na najgorsze z możliwych
zdarzeń, staje się bezradny wobec sytuacji, której stał się więźniem. To pewnego rodzaju
paradoks dający do myślenia. Bo na co człowiek tak prawdę mówiąc może być przygotowany?
Drugi z panów, detektyw, posuwa się powoli, ale systematycznie do przodu. Próbuje zrozumieć
stan rzeczy, jego opanowanie i takt (poza jedną sceną raczej?) pomagają mu w kontynuowaniu
sprawy. Jest spokojny, ale kiedy trzeba potrafi być też drapieżny.
Obaj aktorzy, Hugh Jackman i Jake Gyllenhaal, mogą się podobać ze swojej gry. Obaj również
stworzyli jedne z najlepszych ról w swoich karierach. Keller i Loki są bardzo charakterystyczni i
mogą śmiało zapaść w pamięci widza na długie lata. Dziś o takie postaci cholernie trudno.
Wspomniana religijność Dovera i jego twierdzenie, że ''modli się o to co najlepsze, a
przygotowuje na najgorsze'', to diametralnie odmienne obcowanie z Bogiem niż to którym
kierują się porywacze. Ich mottem jest '' toczymy wojnę z Bogiem porywając dzieci, aby tacy jak
wy tracili wiarę i stawali się potworami''. Brzmi to dosyć pretensjonalnie, ale niestety
pretensjonalność ta ma realne odbicie w rzeczywistości.
''Labirynt'', rasowy i duszny thriller, jednak nie samą treścią i dobrym aktorstwem żyje. Otoka w
którą został przyodziany to połowa sukcesu. Gęsta, mroczny atmosfera, stworzona przy pomocy
mrukliwej, klimatycznej muzyki, kiedy trzeba bardzo dramatycznej (scena z jadą do szpitala
Loki'ego), długie, ale jakże ważne sekwencje, gdzie każda ma związek ze sprawą, jest istotna
w tej niecodziennej układance, montaż scen na wysokim poziomie, nie ma tu żadnych
przeciągnięć, przygnębiające kolory podkreślające strach i beznadzieję w której tkwią
mieszkańcy z powodów porwań, i jeszcze kilka drobnych smaczków. Czegóż chcieć więcej?
W końcu znalazł się thriller na miarę kultowego ''Siedem'' czy ''Milczenia owiec''. Oczywiście nie
porównuję ich ze sobą, ale kto wie, może i o ''Labiryncie'' będzie się kiedyś tak właśnie mówiło.
Jeszcze raz. Film Villeneuve jest bez wątpienia ''napięciowcem'' roku w swoim gatunku, a duet
Jackman - Gyllenhaal ma szansę przynajmniej na nominację do Oscara. Ja stawiałbym na
większą emocjonalność tego pierwszego z aktorów.
Ocena ''Labiryntu'' to solidne 8/10.