Rozczarował mnie ten film. Do momentu zdradzenia kim jest porywacz fabuła i wykonanie jest
obłędne, jest czas aby poczuć emocje bohaterów. Jest bardzo realistyczny, emocje są
prawdziwe, przez co traci się poczucie że ogląda się film, a przeżywa się go. Dałabym filmowi
bardzo mocne 8, może nawet 9. Ale.. Od akcji w kuchni właściwie wszystko dzieje się tak
przewidywalnie, tak po amerykańsku, do tego ta muzyka, która ma mówić oglądającemu "tak,
teraz masz czuć współczucie", "teraz masz się modlic o happy end". No i właśnie, jeszcze ten
nieszczęsny happy end. A właściwie dwa happy endy. No witki mi opadły. Przez tę część filmu
właściwie straciłam z nim kontakt, po prostu siedziałam w kinie i oglądałam obrazki. Bardzo
ciężko mi ten film ocenić. Ponieważ z jednej strony film jest dopracowany, rola ojca bardzo
realistyczna - można powiedzieć że jego obłędna obsesja udzieliłaby się pewnie większości
rodziców w podobnej sytuacji, mroczna aura, mroczna kolorystyka, a z drugiej strony -
ostateczne rozwiązanie zagadki - jakby pisał nastolatek, reżyserował go także. Do tego
rozśmieszająca akcja wyścigu z czasem - jazda do szpitala na końcu. Może mi ktoś
wytłumaczyć skąd nagle w tej mieścince tyle aut wieczorem się wzięło, jak widać że miasto jest
tak ciche i puste przez cały film? I takie pokazywanie palcem pewnych rzeczy... Np gwizdek -
musieli pokazać na końcu jak dziewczynka ma gwizdek i tłumaczą historię że się nie znalazł,
bo przecież widz idiota nie skojarzy że to ojciec go znalazł oraz w ostatniej scenie użył. No
ocena max 3. Eh, rozczarowałam się jak dziecko które dostaje piękne puste pudełko pod
choinkę.