Typowy dla polskiej kinematografii lat dziewięćdziesiątych. Ówcześni politykierzy zniszczyli pod hasłami demokratyzacji nie tylko polski przemysł, ale też kino. Każdy wtedy robił, co mu się podobało i tym sposobem w tamtym okresie powstała największa liczba filmów nie nadających się do oglądania. Ten film właśnie do takich należy. Wówczas nawet dzieciaki nie chciały tego oglądać.
Autorzy tego filmu po prostu nie przewidzieli, że Polacy nie są aż tak głupi i nie da się im wszystkiego wcisnąć.
Podejrzewam, że ta żałosność powstała tylko po to, by sobie jej autorzy zarobili na honorariach ( jak Ochódzki i Hochwander na tytułowym Misiu w kultowej komedii). Taka "słomiana inwestycja".