Na wstępie napiszę, że mam słabość do filmów opowiadających historię o grupce młodych przyjaciół, przed którymi jarzy się perspektywa interesującej przygody. Każdy z nas w dzieciństwie chciał coś takiego przeżyć i kiedy po kilku latach widzi się coś podobnego na ekranie, nostalgia sama łapie za serducho.

Może mało było tutaj pielęgnowania relacji między czwórką bohaterów, szczególnie, kiedy mieli udowadniać sobie lojalność i przyjaźń, jednak cała otoczka wokół - kryjówka, krótkofalówki, świerszczyki, wchodzenie na pierwszy stopień schodów ku dorosłości i wspólne spiskowanie, wystarczająco budowała atmosferę i to wszystko odpowiada za naprawdę ciekawy klimat.

Na pewno raziły w oczy te nachalne jumpscare'y, które wydawały się zupełnie niepotrzebne i bezsensowne. Twórcy sprawnie budowali napięcie i bez ich pomocy i za każdym razem, gdy się pojawiały czułem, że mocno psują odbiór i przypominają o tym, jak o wiele lepszy byłby to film, gdyby nie próbowano sztucznie i nachalnie wywoływać lęku u widza.

Film też cierpi na kilka zakończeń. Przez to te wszystkie końcowe sceny nie wywołują chyba pożądanych emocji i wydaje mi się, że można to było lepiej skondensować.

Tak jak nie kupuję relacji protagonisty z tą piękną blondynką, tak cała reszta się broni. Aktorsko wszyscy mogli się wykazać, rozgrywka między głównym bohaterem, a seryjnym mordercą była prowadzona wspaniale, z początku subtelnie, żeby w finale można było dać temu wszystkiemu upust.

To właśnie ta kulminacyjna scena robi największe wrażenie, bo wydaje się niebanalna i naprawdę działa na wyobraźnie. Niby zamyka wątki, ale pozostawia z wieloma pytaniami, z niepokojem.

Aż zacząłem się zastanawiać, co słychać u moich sąsiadów.