Film rzeczywiście jest nietuzinkowy. Piękne zdjęcia, muzyka, porządne aktorstwo. To nie ckliwa nowelka, ale w miarę realistyczna opowieść o poszukiwaniu własnej tożsamości. Odkrywanie siebie nie może być łatwe stąd nie dziwi fakt wypierania się swych preferencji, strach przed tym co może być i co się utraci. Tobi ma szczęście, bo spotyka osoby, które pomagają mu przejść przez etap godzenia się ze sobą. Do tego jego drużyna pozostaje nadal jego. Był ból, była burza, ale po nich pojawiło się słońce. Krótko: Tobi wygrał! Siebie.
Ujęła mnie ostatnia scena, gdy Tobi wysiadł z autobusu i stanął, powiedzmy, przed domem. Minął tydzień od wyjazdu - a wrócił ten sam, ale inny. Najpierw jest smutny, bo "stary Tobi" przestał istnieć (rodzina tego jeszcze nie wie), ostatecznie uśmiecha się, bo "nowy" jest po prostu prawdziwy. Znów doszła do głosu stara prawda: stracić siebie czasem znaczy odzyskać.
Dla dopełnienia obrazu należy dodać, że reżyser manipuluje emocjami, co najwyraźniej widać w scenie po wyznaniu prawdy Anke czy gdy już ostatecznie godzi się ze sobą w noc po burzy. Puste, ale piękne przestrzenie, melancholijne najazdy kamery na skąpany w deszczu pomost i nabrzeże. Do tego przejmujący motyw muzyczny. Wszystko to symbole, które mają nas rozczulić, wzruszyć, zastanowić.
Choć, bądźmy szczerzy, bywają momenty, że właśnie taka pogoda dotyka ludzkiej duszy. Również tej heteryckiej.
To nie była strata czasu!