Szłam na ten film z rezerwą, bo zwiastun nie zachęcał. I rzeczywiście - pierwsze pół godziny było nieco chaotyczne i człowiekowi przychodziła do głowy myśl w stylu - "temat uzależnień był wałkowany w kinie niezliczoną ilość razy, po co kolejny film". To zresztą akurat prawda, z marszu mogę wymienić takie produkcje jak: "Zostawić Las Vegas", "Przetrwać w Nowym Jorku", "Najlepszy", "Żółty szalik", "Pętla", "Requiem dla snu", "Wszyscy jesteśmy Chrystusami", "Pod Mocnym Aniołem". Wszystkie co najmniej niezłe. W czym więc tkwi tajemnica i wyjątkowość "Mojego pięknego syna"?

Pewnie po części w znakomitych rolach. Steve'a Carella jako zdesperowanego ojca, który (do czasu) walczy jak lew, by wyrwać swoje dziecko z nałogu i Timothee Chalameta w roli syna, który wspaniale, bez niepotrzebnego szarżowania potrafi oddać całą gamę emocji i zachowań osoby uzależnionej. A może po części chodzi też o to, że ten film bardzo mocno kładzie nacisk na dwie najistotniejsze kwestie, jeśli chodzi o uzależnienia:
1) nikt nie jest w stanie pomóc osobie uzależnionej, jeśli ona sama nie chce sobie pomóc;
2) uzależnienie - jakiekolwiek - nie jest problemem samym w sobie; to jedynie próba leczenia głębszych problemów, często osobowościowych, do których należy dotrzeć. W akceptacji tego faktu tkwi klucz do sukcesu w zerwaniu z nałogiem i mniejsza szansa, że się do niego wróci. Cytat z filmu:
- What's your problem?
- I'm an alcoholic and a drug addict.
- No, that's how you've been treating your problem.

Druga połowa filmu to już emocjonalny rollercoaster bez jednej fałszywej nuty, zresztą doskonale ilustrowany świetnie dobraną muzyką.

Źródło: https://www.facebook.com/Słowa-i-obrazy-1991025304472366