Niedawno świat zamarł, gdy okazało się, że Disney wykupił sagę Gwiezdnych Wojen i planuje zrobić kolejne 3 filmy. Internet został zasypany protestami, czy nawet wyśmiewaniem tej decyzji. Nie będzie to jednak pierwsza przygoda wytwórni z międzygalaktycznymi zjawiskami. W 1999 roku Donald Petrie wyreżyserował film Mój przyjaciel Marsjanin – półtoragodzinną komedię o przybyszu z kosmosu, którego statek rozbił się przy domu telewizyjnego reportera. Jeżeli nowe 3 części sagi będą równe poziomem tej produkcji to fajni mogą zacząć przygotowywać pochodnie..
Mój przyjaciel Marsjanin jest filmem prostym z niszowym poczuciem humoru. Żarty opierają się w większości na obrzydzeniu widza, co jest chyba najłatwiejszym sposobem dotarcia do szerokiej publiki. Nie ma tu niczego do zastanowienia, wszystko jest podane wprost, jak na tacy. Jeżeli ktoś szuka wyrafinowanego poczucia humoru nie ma tu czego szukać, ale jeśli zależy komuś na łatwym, prostolinijnym filmie do relaksu to może znaleźć tu coś dla siebie.
Efekty specjalne nie przeszły w tym obrazie próby czasu. W czasie powstania filmu można by było spojrzeć z ciekawością na statek kosmiczny, czy latające momentami potworki, teraz jednak wywołują one co najwyżej śmiech.
W poszukiwaniu plusów trzeba udać się do aktorów, ale nie chodzi tu nawet o grę Jeffa Danielsa i Christophera Lloyda, tylko o Daryl Hannah i Elizabeth Hurley. Obie panie w tym filmie.. wyglądały dobrze. I na tym chyba skończę wyliczanie pozytywnych cech tej produkcji.
Mój przyjaciel Marsjanin to film, który głównie nastawia się na rozśmieszenie widza. W moim przypadku ta funkcja nie wypaliła kompletnie. Nie zniechęcam jednak Was, drodzy czytelnicy, całkowicie do ominięcia disneyowskiej komedii. Każdy ma swój gust i żeby zobaczyć, czy w Wasz się wpasuje warto ją oczywiście obejrzeć.