Edgar Reitz to jeden z sygnatariuszy manifestu z Oberhausen podpisanego w 1962 roku przez prawie 30 reżyserów z tego kraju. Odrzucili oni kino tworzone dla wielkich wytwórni i nawoływali do nieskrępowanej wolności artystycznej. Tak narodziło się Neuer Deutscher Film, który to ruch też później reprezentowali Herzog, Fassbinder, Schlöndorff czy Wenders. Co ciekawe, filmowcy, którzy go stworzyli, nie tylko dzisiaj nie są szczególnie znanymi twórcami, ale też nie byli nowofalowcami w takim stylu, jaki znamy z innych krajów, inspirujących się Godardem czy Truffaut. Największą zasługą sygnatariuszy manifestu z Oberhausen jest stworzenie bardzo sprawnego systemu kształcenia i edukacji filmowej, w tym publicznych instytucji, które przekazywały wartości ruchu Neuer Deutscher Film. Edgar Reitz to jeden z niewielu reżyserów, którzy w Niemczech uprawiali Nową Falę na wzór francuski. W MAHLZEITEN za pomocą kamery z ręki, montażowych skoków i zewnętrznego narratora Reitz rozkłada na czynniki pierwsze związek Elisabeth i Rolfa, którzy poznają się w czasach studenckich. Mijają tygodnie, miesiące, lata, ich relacja ewoluuje, mając swoje wzloty i upadki. Jako widzowie jesteśmy tak blisko tej dwójki, że wręcz możemy odczuwać pewien dyskomfort z tego powodu. To wrażenie potęguje fakt, że niektóre epizody z pożycia Elisabeth i Rolfa wydają się nie tylko zbyt intymne, ale również dziwacznie przypadkowe, błahe, nawet nieistotne. Za kamerą w MAHLZEITEN usiadł Thomas Mauch (współpracownik Wernera Herzoga przy AGUIRRE – GNIEW BOŻY, STROSZKU i FITZCARRALDO), którego praca przy filmie Edgara Reitza miała zainspirować twórców manifestu Dogmy blisko 30 lat później.