Czegoś brakuje. Nadrabia natomiast piękną scenerią i muzyką. A także grą świetnie dobranych aktorów.
Osobiście podziwiam takich ludzi, którzy w ten sposób pomagają innym. Tylko ludzie naprawdę silni i odważni potrafią bowiem pojechac do dżungli, z dala od cywilizacji i techniki i często poświecic swoje własne życie, pomagając tysiącom innym.
Ja bym się bez maski nie ruszał, nie jadł bym nic i nie pił. Bo nigdy nic niewiadomo.
Wracając do filmu... historia jak napisałem w tytule średnio ciekawie opowiedziana, momentami nużąca. Troszkę szkoda.
Miłośc w takich warunkach to obok wiary podstawowy element, który pomaga przetrwac. Podobały mi się sceny, w których kochankowie znów, ponownie, zakochiwali się w sobie w tej dżungli. Wtedy właśnie uwierzyłem w tą miłośc.
Gdzieś głęboko już na początku ich wyprawy czułem, że któryś z gł. bohaterów zgnie. Ale nie była to spektakularna śmierc. Cholera sama w sobie na to nie pozwala. Było szybko, acz, co najważniejsze, w otoczeniu miłości, którą dażyła umierającego jego żona. Składa się to na piękna historię. Historię nie tylko o miłości, ale o umieraniu, zarazie i wybaczniu.
Film polecam własnie ze względu na tą trudną miłośc, przychodzącą nierzadko w najmniej oczekiwanych momentach, a także ze względu na świetnego Edwarda Nortona i jego ładną partnerkę Naomi Watts.
pzdr.