Tak moim zdaniem ten film to szczebel wyżej w Polskiej kinematografii... Zaczęło się od Sali Samobójców, aż po Matkę Teresę od kotów. Coraz bardziej zaskakujemy, i nie wiadomo co jeszcze nas czeka, co jest dla mnie coraz bardziej intrygujące. Ostatnio sprawdzam premiery filmów i po raz pierwszy pojawiają się na mojej liście polskie filmy, co wcześniej w ogóle nie miało miejsca.
Wracając jednak do tego filmu muszę przyznać,że jestem mile zaskoczona, ponieważ odwrócona chronologia dotychczas spotykała mnie jedynie w produkcjach amerykańskich. Tu mamy żywy obraz polskich realiów odbitej w lustrzanej szybie rodzinnych problemów zatajonych w ogromie zwykłej rodzinki. Na pierwszy rzut oka zwykłej, oczywiście... Dręczenie matki,i pozostałych członków rodziny przez Artura wprowadza widza w spiralę zła,która z każdym dniem staję się coraz większą odpowiedzią. Jego socjopatyczny umysł umiejętność manipulacji wywołała w pewien sposób niezdrowy podziw jego osobą. Aczkolwiek film bardziej niż zdziwienie, budzi współczucie dla setki takich spraw toczących się za ścianami ludzkich domów. Co do obsadzenia ról dość pozytywnie jestem zaskoczona. Skibińskiej nie widziałam od czasów "Na dobre i na złe" dlatego miłe zaskoczenie zobaczyć ją w takiej roli tak samo Marcin czyli Filip Garbacz.Od debiutu w "Świnkach" nigdzie go nie widziałam więc pozytywne uczucia wzbudziła jego buźka i oczywiście Monika Pikuła w tej roli bardzo mi się podobała. Jej naturalność i głos sprawiały,że miało się uczucie jakby oglądało się moment z życia sąsiadów. Super sprawa,że akurat ją wzięli.