Jedynym momentem filmu, który zdołał mnie zaciekawić i oderwać od ogólnej lichości czwartej części było IO - nowa siedziba ludzi niepodłączonych do Matrixa, którzy postanowili po zwycięstwie Neo nad Smithem opuścić Syjon. Choć sam wystrój i metody kamuflażu zrobiły na mnie niemałe wrażenie, to najbardziej zafascynowała mnie panująca w nim harmonia między ludźmi oraz wiernymi im programami i maszynami (nie pamiętam nazwy ich frakcji - zaczynała się chyba na "Sar..."), która przyczyniała się do wzrostu standardów życia. Ciekawie wypadła też postać Niobe, która z kapitana statku stała się przywódczynią nowego miasta - chęć zapomnienia paranoi wojny z maszynami oraz lęk o utratę tego co udało jej się zbudować (m.in. wyhodowanie przy pomocy wiedzy świadomych programów owoców, które zastąpiły tę półpłynną papkę z pierwszej części) sprawiła, że musiała ograniczyć swoje ideały o wyzwoleniu ludzkości spod władzy maszyn.
Niestety ten motyw zostaje pogrzebany przez całą masę wad wynikających z faktu, iż reżyserka potraktowała ten film po macoszemu.
Najbardziej symbolizuje to nachalne dostosowywanie filmu dla gustów młodzieży, m.in. prostackie, czasem zwulgaryzowane dialogi, okrojenie filmu z charakteryzujących tę serię wątków filozoficzno-egzystencjalnych i płytkie postacie drugo- i trzecioplanowe - zwłaszcza współpracownik Andersona z jego firmy produkującej gry video, który stale mówi albo o wyciąganiu od widzów-klientów pieniędzy, ogłupiającej akcji czy podtekstach seksualnych.
Nie wiem też czy łamanie przez film czwartej ściany miało wyjść jako element komediowy - mówienie o cechach charakteryzujących Matrixa i próba ich nachalnej komercjalizacji powodowała u mnie niesmak niż śmiech. Reprezentujący ten motyw zdemoralizowany program-mafioso Merowing, który z dystyngowanego szefa półświatka Matrixa został przedstawiony jako szalony kloszard, był natomiast wypłukany z charyzmy i humoru eksperta od bezpośredniego kontaktu z widzem Deadpoola.
Dziwaczna była również decyzja o przedstawieniu wspomnieć z poprzedniej wersji "Matrixa" jako gry video (nie widziałem nigdzie, by ktoś grał w tę grę, zaś jedynymi jej oznakami były nachalnie wciskane wstawki z poprzednich odsłon tej serii filmowej).
Sceny walki również są mało wciągające, a sam film ma niemało dziur logicznych, które psują nastrój filmowy - dlaczego Trinity nagle umie lewitować, skoro ta moc miała być zarezerwowana tylko dla Wybrańca, jako mistrza manipulowania kodem źródłowym Matrixa? I na czym w zasadzie miał polegać mechanizm funkcjonowania najnowszej wersji wirtualnej rzeczywistości poprzez utrzymywanie przy życiu zarówno Neo i Trinity?
Najnowszy Matrix poważnie mnie znużył i rozczarował, ale pięknie zaprezentowanie IO sprawia, że nieco szkoda mi tych marnych wyników finansowych. Co o tym wszystkim sądzicie?