Zainteresował mnie ostatnio tytuł "Magnolia".
Ci, którzy oglądali i "Magnolię", i "Miasto gniewu" pewnie wiedzą już o co chodzi.
Po pierwsze. Ogólny pomysł filmu - przeplatające się historie ludzi, żyjących w jednym mieście. Dziwnie podobne przesłanie "Pędząc przez życie, ...". Ale jak ma się życie w "Magnolii" do życia w "Mieście gniewu"? Nie wliczając symbolicznego deszczu żab, "Magnolia" jest o wiele mniej naiwna, o wiele bliższa życiu.
Po drugie. Pomysły na bohaterów. Uderzające podobieństwa bohaterów granych przez:
- Matta Dillona /"Miasto gniewu"/ i Toma Cruise'a /"Magnolia"/, w dodatku obie wysuwające się na pierwszy plan w obu filmach i chyba najciekawsze /oboje, pozornie "źli", pierwszy - rasista, drugi - szowinista, okazują się kochającymi synami/
- Thandie Newton, Julianne Moore /rozstrojone emocjonalnie kobiety, które w pewnym momencie zdają sobie sprawę z tego, że kochają swoich mężów/
- Sandrę Bullock i Melorę Walters /kobiety złe na cały świat, które mimo problemów ze sobą i trudnego charakteru potrafią znaleźć "przyjazną duszę"/
- Dona Cheadle i Michaela Bowena /oboje stojący przed problemem wyboru między własnymi ambicjami a więziami rodzinnymi/
Czy ktoś znalazł więcej?
Warto tutaj dodać, że bohaterowie "Magnolii" nie są skonstruowani - jak bohaterowie "Miasta gniewu", na zasadzie tylko i wyłącznie kontrastu. W "Magnolii" każdy ma własną historię. Zachowania bohaterów logicznie łączą się w portret psychologiczny, czego brak w "Mieście gniewu".
Po trzecie. Montaż i utworzenie z filmu "kompozycji szkatułkowej". "Magnolia" zaczyna się od trzech krótkich historii, które na końcu filmu zostają przypomniane, aby odnieść się do całego filmu. "Miasto gniewu" zaczyna się od wypadku i kończy na wypadku. A stwierdzenie "Ludzie powodują wypadki, żeby coś poczuć"? Przepraszam, nie mam aż tak romantycznego umysłu żeby ten idiotyzm jakkolwiek zinterpretować. Zdarzyło Wam się kiedyś rąbnąć w czyjś samochód po to, żeby coś poczuć? A jeśli nie macie samochodu, może rowerem? Kiedyś rąbnąłem rowerem w drzwi samochodu, bo jakiś burak je otwarł i nie zdążyłem wykręcić. Przykro mi, ale nie przypominam sobie, żeby to było związane z jakimś uczuciem, którego chciałem. Pani policjantka na szczęście od razu zauważa, że panu policjantowi stało się coś w głowę, ale biedni fani filmu starają się to interpretować.

Brawo dla Paula Haggisa za umiejętne wykorzystanie problemu rasizmu jako spinacza pomysłów Paula Thomasa Andersona, za piękną scenę, w której ojciec daje córce pelerynę niewidkę i za zebranie naprawdę dobrej grupy aktorów.
Ale podsumowując, Oscary dla "Miasta gniewu" to wg mnie rekompensata za niedocenioną sześć lat temu "Magnolię".