Do tego męczący na dłuższą metę klimat. Większość fabuły z grubsza przewidziałem zanim nasi inteligenci dotarli do wioski. Nie wiem jaka ma być też puenta tego wszystkiego, widzę tylko jedną ale jest tak słaba, że szkoda pisać. Trochę się pod nosem podśmiechiwałem ale generalnie wyszedłem z kina zmęczony i zawiedziony.

Intencją reżysera było skłonienie publiczności do zadania sobie pytań o to, jak często jesteśmy kuszeni, by łamać reguły rządzące światem, i jak łatwo ulegamy pokusom. Ari Aster po raz drugi udowodnił, że jest artystą nieszablonowym o niezwykłym wyczuciu estetyki, poruszającym tematykę społecznego statusu środowisk zmarginalizowanych, głównie Afroamerykanów. Ogólnie spoko. Chociaż twórcy odznaczyli chyba wszystkie punkty na liście „emocjonalnych scen, które poruszą widza”, każda z nich była tak samo ekscytująca, jak odcinek Klanu. Zgodzę się zatem z przedmówcą, że narkotyki szkodzą. Mocne 1 na 10. Latawce dmuchawce wiatr.

I bardzo dobrze, im więcej negatywnych ocen takich jak twoja, tym mniej ludzi, którzy pójdą do kina, bo wszyscy polecają, a wrócą zawiedzeni.