Jak dobrze jest zobaczyć film, który nic nie wciska. Nie namawia nachalnie i nie wskazuje, kogo masz lubić, kogo szanować, kogo wykluczyć i jak myśleć. Nie ma oklepanych wątków alkoholowo-narkotykowych, nie ma tematów wykluczenia jakiś mniejszości, nie ma siłowego wciskania wątków politycznych (chociaż kilka okołopolitycznych easter-eggów jest). Film o ludziach. Film o emocjach. Film o problemach uniwersalnych a nie o problemach mniejszości, większości, tych czy tamtych. Film o rodzinie, wsparciu, miłości, przyjaźni, wierze i pracy. Na pewno film, z którego więcej wyciągną i więcej z niego zrozumieją osoby dojrzałe. Dla młodych nie ma w Minari dużo treści, ponieważ ten film rezonuje z przeżyciami widza.
Minari to jeden z tych filmów, na które trzeba mieć odpowiedni mood. Płynie swoim spokojnym tempem, delikatnie nadaje nutę intymności, spokoju i codzienności, mimo że opowiada o fundamentalnych problemach, nie raz bardzo trudnych, z pogranicza życia i śmierci.
Gdy zaczynałem seans byłem przekonany, że zdecydowanie więcej miejsca będzie poświęcone w Minari problemom imigrantów. Jestem pozytywnie zaskoczony, że było inaczej. Ten film nie jest o problemach imigrantów, chociaż troszkę też, ale bardziej jest o problemach ludzkich. Minari jest uniwersalny. Bardzo brakuje mi takich filmów w naszym rodzimym kinie. Nie ma w Minari problemów męczonych, mamy za to opowiadanie o ludziach. O pokoleniach. O marzeniach. O ciężkiej pracy, o przyjaźniach, rodzinie, chorobach, tęsknocie, pomocy i współpracy. Minari pływa w codzienności pokazując ją w piękny sposób.
Minari to też przede wszystkim opowieść o relacjach. Mamy relację między rodzeństwem, relację miedzy kobietą i mężczyzną - małżeństwem, mamy relację przyjacielską, mamy cudowną i ewoluującą relację między wnukiem i babcią. Ogląda się to wspaniale. Momentami jest wzruszająco, a momentami robi się ciepło na sercu, tak jakoś dobrze, mimo wielu trudnych chwil i przeżyć.
Oceniam ten film wysoko, ponieważ filmowo jest on bardzo spójny. Trzyma sztywno klimat, tempo, nuty emocjonalne na których gra, jest bardzo spójny zdjęciowo, no i uniwersalny scenariusz, o którym pisałem wyżej. Całość trafia w mój gust, moje tempo opowiadania, postaci które polubiłem od pierwszych ujęć. Chwilami byłem oczarowany tym co czuję podczas oglądania. Nie ma tam specjalnych fajerwerków, a czułem się emocjonalnie natchniony.
Minari zostawił mnie z emocją, którą uwielbiam po seansie. To trudne do nazwania uczucie, zawierające moją wdzięczność za to co mam w życiu, wzruszenie, chęć dawania od siebie jeszcze więcej, nostalgiczne spojrzenie w przeszłość.