Zaczyna się jak typowy straszak z nawiedzonym domem i potworkami w szafie - klasyczne budowanie napięcia: od drobnostek, po nagłe pojawienia się, kończąc na finalnym starciu, ograne chwyty z dramatem rodzinnym, klisza goniąca klisze podczas spotkania z tajemniczym guru/ekspertem.
Kończy się jako godny spadkobierca X-Files. Jednak kosmici to najbardziej nośny materiał horrorów. Oprócz maszkar z piekła rodem i wszelkiego typu potworów to właśnie oni najbardziej mnie przerażają, może przez wzgląd na wspomniane Archiwum X i wręcz traumatyczne wspomnienia z dzieciństwa, w którym muzyka z intra i rozpływająca się twarz straszyły dużo lepiej niż całe dekady współczesnych horrorów.
Nie obyło się bez dziwnych niedoróbek scenariuszowych (dlaczego od początku nie spali z dziećmi tylko zakładali kamery? finalne starcie z głośnym i świetlistym wjazdem do domu - co na to sąsiedzi? dlaczego dzieci nie zostały porwany, gdy były same np. w lesie?), ale wszystkie one musiały się pojawić, aby wszelkie klisze i schematy mogły ponownie zadziałać. Bez happy endu, bez cudacznych zwrotów akcji, po bożemu. Od Obecności nie bałem się na horrorze, teraz miałem autentyczne ciary. Jak dobrze jest w końcu znaleźć dobry horror.