fajne spostrzeżenie, że Eva była taką przerażoną mamuśką jeszcze zanim Kevin wyszedł na świat i zanim zaczął zdradzać niepokojące obawy swojego zachowania. Myślę, że to był stres związany z ciążą. Później jednak widać dużą zmianę w Evie- kiedy dziecko podrosło uczyła je, przewijała itd.- widać te starania i pojawiającą się miłość, ale za to Kevin zburzył jej poczucie pewności i własnej wartości. Reżyser chciał chyba podkreślić to jak bardzo Eva dostała od życia w dupę - najpierw depresja macierzyńska, potem pojawiająca się regeneracja i miłość, która i tak została zmiażdżona, bo syn okazał się psycholkiem.

Jeśli chodzi o to, co by można zrobić- na pewno być bardziej stanowczym. Eva zaczynała mężowi coś dukać, że z synkiem jest źle, bo jest dla niej niedobry, blablabla, ale halo- zero konkretów! Zabrakło twardej ręki, konkretnej rozmowy małżeńskiej, powiedzienia: słuchaj, mężu, twój syn mnie dręczy, bo zrobił to, to i to, ma iść do psychologa i tyle. Ale oczywiście gdyby Eva była kobietą dominującą w tej rodzinie i postąbiłaby w ten sposób, film na pewno nie zrobiłby na nas takiego wrażenia. ; )