Film Aliny Marazzi w nietypowy sposób obrazuje historię włoskiego ruchu feministycznego od lat sześćdziesiątych aż po dzień dzisiejszy. Włochy jako kraj katolicki i od zawsze hołdujący kultowi macho, były - szczególnie w trudnych latach powojennych - niesprzyjającym miejscem dla wyzwolonych kobiet. Dzięki wykorzystaniu ogromnej ilości świetne dobranych materiałów archiwalnych - wśród których są zarówno fragmenty kronik, jak filmy amatorskie, animacje, reklamy i reportaże - film Marazzi jest mocno osadzony w ikonograficznym uniwersum poszczególnych epok. Reżyserka umiejętnie łączy ze sobą różne techniki filmowe, co sytuuje "My też chcemy róż" gdzieś na pograniczu dokumentu i filmu eksperymentalnego. Najważniejsze problemy, z którymi musiały zmagać się włoskie kobiety na przestrzeni lat (prawo wyborcze, rozwody, aborcja) przedstawione zostały na przykładach zaczerpniętych między innymi z telewizyjnych reportaży czy amatorskich dokumentacji.